Vast

Vast

Heb je ooit al het gevoel gehad dat je ergens vast zat ? Ik bedoel hierbij niet de figuurlijke hersenpijniging wanneer een probleem niet meteen met een oplossing van tafel kan worden geveegd.

 Neen, in de letterlijke betekenis van het woord, nl je bent ergens en je kan er met de beste wil van de wereld door geen enkel transportmiddel op geen enkele manier vertrekken. Je wil weg, maar je kan niet. Je zit vast.

Dit is wat me nu overkomt.  Geketend door omstandigheden aan deze stad, dit eiland waar de grenzen steeds dichter op me afkomen, waar buiten de stad geen leven is. Beklemmend en benauwend, als een strop die je nek steeds dichter toenijpt…

Misschien moet ik wat meer uitleg geven.

Ik zit op dit ogenblik nog steeds in Mindelo. Te wachten.

Te wachten op een vliegtuig dat niet vertrekt, een boot die niet aankomt, een levering die niet wordt uitgevoerd. 

Door omstandigheden die op dit ogenblik nog niet duidelijk zijn, is de door de  kapitein bestelde annex met motor nog niet tot in de haven geraakt en is het elke dag over zee turen naar dat ene zeilschip dat ons kan verlossen van onze verveling.  

Alle boeken die ik heb meegenomen zijn ondertussen uitgelezen, elk hoekje van de boot ken ik op de tast,  elke bedelaar kent me al bij naam.

 Ik wil hier weg, dat is duidelijk, terug naar Tarrafal, mijn huidige woonplaats waar mijn hond en roommate nog steeds op me wachten.

 Mijn kleine puppy die dringend naar de hoofdstad moet voor de nodige vaccinaties en reisdocumenten. Haar buikje is naar verluid dik en gezwollen, ik vermoed wormen. Iets wat je hier in elke apotheek kan kopen, iets wat je in Cabo Verde enkel na een rit van 2 uur in de hoofdstad kan kopen. Ver weg, op dat andere eiland.

“ Waarom neem je niet het vliegtuig Nath?”, hoor ik jullie denken.” Dan ben je er toch binnen het uur ? »

Dat zou ik inderdaad  kunnen, was het niet dat dit weekend de vulkaan op het naburige eiland Fogo is uitgebarsten, en dat de eruptie van dien aard is dat het hele eiland ondertussen werd geëvacueerd en de stofwolk het hele luchtruim al meerdere dagen gijzelt.

Gegijzeld, op een klein eiland.  Geen zeilboot die me heen kan varen, geen vliegtuig dat me kan vervoeren, geen cargoboot dat voor 5 december uitvaart….

  

“Nathalie, Nathalie, help me!!!. Jair, onze hulp aan boot roept moord en brand.

Ik spurt uit de cabine en tref  de hulpeloze stakker aan met zijn haren en gezicht bedekt met schuim.

Ik kan mijn lach niet meer inhouden. Arme Jair is blijkbaar iets te kwistig geweest met de shampoo en loopt nu met half blinde, prikkende ogen op het dek op zoek naar water om zich van zijn eigen gijzeling te verlossen.  

Soms denk ik dat hij me epress met zijn kuren probeert te entertainen om de tijd te doden. Of is hij echt zo onhandig op sommige momenten?

Ik hoor gelach aan de andere kant van de boot. Het zijn Fredo en Benjamin van de naburige boot. Deze stoere nachtbrakers hebben we blijkbaar met ons shampoo-incident uit hun middagslaap gewekt.

“Kom Nath, we nemen je mee, Fredo gaat aan de straatkinderen die we deze nacht hebben ontmoet, zwemles geven en daarna gaan we samen visnetten herstellen en hopelijk een visje vangen”, roept Benjamin me toe.

Ach, wat zit ik te klagen. Manana….