Mindelho, het leven op de zeilboot

Mindelho,

De stad van Cesario Evora, de stad van de muziek en de Saudade.

Hier zong ze destijds in kleine bars om van hieruit aan boord van cruiseschepen het publiek te entertainen met liederen over het gemis van haar eilanden.

MIndelho biedt geen enkele gelijkenis met andere plaatsen die ik bezocht in Cabo Verde. De huizen zijn gebouwd in Portugees-koloniale stijl, de gevels in mooie kleuren beschilderd. Pleintjes met kraampjes en markten vol groenten en fruit fleuren het stadsleven extra op.
En wat zeker opvalt : de huizen zijn hier AF.

Deze opmerking zal je misschien vreemd lijken, maar over het algemeen bouwt de Cabo Verdiaan erg grote huizen, met meerdere verdiepingen, maar zonder dit ooit af te krijgen of af te werken. Het resultaat is bijgevolg een straat, een dorp, een stad vol grijze half afgewerkte gebouwen en bouwwerven.

Mindelho vormt daarentegen een aangenaam contrast.

Ook hier typeert de vriendelijkheid de Cabo Verdiaan : rustig, met de glimlach en met een zekere reserve. Je kan over het algemeen zeggen dat het een heel aangenaam warm volk is met interesse voor wat buiten de eilanden gebeurt zonder al te opdringerig noch luidruchtig te zijn.

De schoonheid van Mindelho beleef je voornamelijk ´s avonds, wanneer de kleine bars hun gasten uitnodigen met life muziek en lekkere hapjes en de locale grogg (hun rum).

Ik leef op de boot, die de kapitein heeft aangemeerd in de marina. We leven tussen de andere zeilboten en catamarrans, de ene al luxueuzer en met meer pracht en praal dan de andere.

We zitten hier op het kruispunt naar de transatlantische overvaart. Hier leerde ik de term "boatstop" kennen.
Zowel jongeren als mensen met wat zeilervaring bieden hun diensten aan als "moes" op een zeilboot in ruil voor een plaatsje om de oceaan over te varen. Deze reis duurt 3 weken.

Het is hier bijgevolg een komen en gaan van avontuurlijke geesten met atypische levenslopen. Elke avond aan de bar worden ervaringen en levensverhalen gedeeld met het glas in de hand.

Het leven op de boot is zeker niet onaangenaam te noemen. Ondanks de kleine slaapruimtes, het weinige comfort en het komen en gaan van jonge avonturiers die enkele nachten in de boot of op het dek een onderdak komen zoeken in afwachting van een mogelijke overvaart, kom ik als passagier niets te kort.

Onze "matroos" Jair , de eeuwig hongerige, heeft de gouden gave om met weinig ingredienten de meeste heerlijke schotels klaar te maken, en dit op een klein vuurtje met 1 pan en 1 pot.



Elke ochtend, terwijl de jongere knapen hun roes nog liggen uit te slapen, ga ik met de kapitein een koffie drinken in een kleine locale bar, de bakermat van wijlen Cesaria Evora. De dienster herkent ons al en schotelt zonder vragen de kapitein zijn dagelijkse sandwich hesp-kaas voor en mijn koffie komt ook steeds met een verse sinaassap.

Oudere dames op de stoep tegenover het cafe roken daar elke ochtend hun pijp.

Na dit ochtendritueel wordt het ontbijt op de boot klaargemaakt voor de wakkere zielen. Vervolgens gaat iedereen zijn eigen weg : knutselen, kuisen, dingen herstellen (wat onontbeerlijk is op een boot), strand, muziekbar, internetcafe... Tot het middagmaal roept met daarna de siesta als zeer goede gewoonte.  de ene speelt gitaar in een hoekje, de ander zingt vrolijk een deuntje mee, er wordt gekaart, gelezen, gedut... het is een moment van aangename rust en bezinning.

Rond 17h00 verklaart de kapitein het officiele begin van de aperotijd als open en het avond- en nachtleven kan beginnen. De mannen maken zich allemaal "bassoff": ze zorgen ervoor dat ze mooi voor de avond komen, geparfumeerd, in fleurige hemden uitgedost, fijn geschoren en hun haren mooi en kort geknipt.
Zoals ik al eerder zei, is de cultus van het lichaam hier heel belangrijk en wordt er onder de mannen veel aandacht besteed aan uiterlijke schoonheid en netheid.

Vandaag staat bij mij op het programma : de was doen van de bemanning (het is en blijft een mannenwereld), een zwemsessie op het strand en vervolgens een uurtje boeklezen. Vanavond worden we uitgenodigd om op een andere boot een vis te gaan grillen. Het leven op de eilanden is eenvoudig en routineus en voor de korte periode dat ik hier verblijf zeker niet onaangenaam, al kan ik me voorstellen dat dit op lange termijn vraagt om meer uitdaging en afwisseling.

Morgen vertrekken Aude (een Francaise op een andere boot die ik in Tarrafal leerde kennen en met wie ik ondertussen een echte vriendschapsband heb opgebouwd) en ik op trekking naar Santo Antao, het naburige eiland. Na 5 dagen in deze stad hebben we beiden nood aan bergen en landerijen, weg van de stadsdrukte: een ferrie zal ons in 45 minuten overzetten naar dit eiland dat volgens velen het mooiste, het groenste en het meest authentieke is.

Normaal zouden we enkel een week in Mindelho blijven, maar de kapitein wacht op een boot uit de Canarische eilanden, die voor hem een kleine motor en annex meebrengt. Blijkbaar vertrok deze man met een paar dagen vertraging en vaart hij alleen en dus enkel overdag. Hij kan dus goed een week onderweg zijn. Tijd dus om de rest van de eilanden wat te verkennen, al moet ik bekennen dat ik mijn kleine Estelle erg mis en verveeld zit tegenover mijn vriendin Evelyn die in Tarrafal voor haar zorgt.

Ik zal haar straks even bellen, zoals ik elke ochtend doe.

Maar nu tijd dus voor de was.

Tot de volgende sessie.

Bon dia!!!