Mijn nieuwe huis en haar huisgenoten
Ik woon nu in een nieuw huis, bij Evelyn.
Ze huurt sinds kort een huisje op 5 meter van de zee, gebouwd in Spaanse stijl met een gigantisch terras met zicht op de piscina's in de kliffen.
Piscina's zijn natuurlijke zwembaden die de zee en de wind met de jaren in het gesteente hebben uitgehouwen. Naargelang het tij vormt het zeewater dat erin vast zit een klein natuurlijk bad.
Zonsopgang en ondergang zijn hier van een onbesprekelijke schoonheid. Bij helder weer hebben we zicht op de vulkaan Fogo.
De bovenverdieping van het huis wordt verhuurd aan toeristen. Op dit ogenblik verblijven er 3 Franse reizigers. Mijn kamer ligt op het gelijkvloers en ik heb een eigen badkamer. Evelyn heeft in haar slaapkamer haar massagesalon georganiseerd. Ze slaapt op de grond.
De keuken en de living zijn ruim. Het weinige meubilair bestaat uit een suikerrieten mat, een tafel en een paar kapotte stoelen. Het is me al eerder opgevallen dat Kaapverdiers weinig belang hechten aan zelfs een minimum aan comfort.
Ik kan mijn Europese denkwijze nog steeds niet helemaal uitschakelen, ik mis een zetel en stoelen.
Het huis behoort eigenlijk toe aan een Spanjaard maar wordt onderhouden door Suzy, een jonge Kreoolse mama, en dit in ruil voor een deel van de huurinkomsten. Ze woont in een naburig huis, maar neemt haar taak als gerante erg serieus en spendeert bijna de hele dag in huis, klussend en kuisend, in de tuin zowel als binnen. Ze staat werkelijk nooit stil. Haar 3 maand oude baby en haar 4 jaar oude dochter Awa dragen bij tot de animatie in het huis.
Suzy slaapt graag op een suikerrietenmat op de grond. Ze zegt dat het goed is voor haar rug en beter dan een matras. Gezien de kwaliteit van mijn eigen matras, kan ik haar geen ongelijk geven.
Evelyn en ik koken afwisselend en ook Suzy brengt ons soms lokale lekkernijen. Evelyns kookkunsten kennen jammer genoeg een wisselend succes, ze slaagt er vaak in om alles te herleiden tot een grote smaakloze en waterige"soep", maar ik heb het hart niet om het haar te vertellen. Vanmiddag wil ze calda klaarmaken, haar eigen interpretatie van een vissoep met bananen en maniok. Ik bedenk snel een smoes en zeg dat ze niet op mij moet wachten om te eten.
Straatanimatie
Evelyn adopteerde in de tijd een straathond Marly en een dito kat Luna. Samen met mijn kleine Estelle die ondertussen een hevig bijtende en spelende wildebras is geworden kan het hier op dierenvlak een drukke bedoening worden..
Marly wordt sinds de verhuis nog niet geaccepteerd door de andere veelvuldig aanwezige straathonden en komt bijna dagelijks thuis met nieuwe bijtwonden, die we verzorgen met de flessen isobetadine die ik meebracht uit Belgie.
Estelle heeft ondanks haar poshe naam, manieren ontwikkeld van een echte straatketter. Ze bijt, blaft en springt in het rond dat het een lieve lust is. Ik moet haar dringend wat beschaafder maken. Wanneer ze het te bond maakt, gooi ik haar in de piscina's zodat ze kan leren zwemmen. Dit doet ze met veel tegenzin. Mijn hond houdt duidelijk niet van water. Met haar staart tussen de benen en grote puppyoogjes kijkt ze me telkens weer droevig aan.
Vandaag kreeg ze haar eerste vaccin tegen rabies, haar gegeven door een Cubaanse dierenarts in nachtjapon, die in onze straat woont. Het arme beest heeft de hele buurt bijeen gebruld, en ligt nu zielig in mijn kamer te bekomen van de emoties.
Het economische leven hier in Tarrafal
Suzy en ik praten veel en dit in het magere kreools dat ik ken. Ik kan uit onze gesprekken afleiden dat haar man al 5 maanden werk zoekt en dat zij als gerante van het huis als naaister bijklust aan slechts 150 euro per maand.
Wanneer je weet dat huurprijzen rond de 300 euro maandelijks bedragen en de meeste producten vanuit Europa en Azie worden geimporteerd a rato van 80 procent invoertaks, kan je je voorstellen dat de lokale bevolking het niet gemakkelijk heeft om rond te komen.
Cabo Verde heeft nl een erg klein gamma aan eigen producten wat hen erg afhankelijk maakt van de buitenlandse import.
Op de lokale markten is het aanbod aan groenten en fruit beperkt.
Wat groenten betreft vinden we hier voornamelijk aardappelen, zoete aardappelen, wortelen en maniok. Sla en tomaten zijn duur. Ze telen 1 soort kool en vele soorten bonen. Mais en suikerriet groeien hier wel voortvloedig, Dit verklaart de fabricatie van hun lokale grog obv suikerriet en hun nationale gerecht nl catchupa obv van bonen.
Ook het aanbod aan fruit is gering. Naast bananen, vind je hier enkel papaya's, mango's, kokosnoten en pignons. Daar wordt oa pina colada van gemaakt voor de toeristen.
Gelukkig zit de zee vol vis die nog op ouderwetse manier met kleine boten en netten wordt gevangen. Van zodra de kleurrijke houten bootjes in de vroege ochtend terug komen van de visvangst, snellen de vrouwen met manden op het hoofd erhaan om te kopen en te verkopen. De onderhandelingen gebeuren steeds met veel animo, zoals wel meer dingen hier.
Vis is in vergelijking met Europa spotgoedkoop. Bovendien heb je in de straten kleine marktkraampjes waar ze heerlijke maaltijden serveren aan 2,5 euro, bestaande uit vis, rijst en bonen.
Rijst wordt bij elke maaltijd geserveerd, en is afkomstig uit Azie. Het klimaat laat het niet toe om het zelf te telen.
Kaapverdiers zijn op zakelijk vlak geen durvers en geen ondernemers. Ze kopieren wat ze zien, maar innoveren niet. Zo zie je in dezelfde straat soms 3 kappers , 4 internetcafe's, 2 supermarkten die dezelfde producten aanbieden, allemaal netjes naast elkaar.
De nieuwe initiatieven komen vanuit Europa, nl van Europeanen die zich hier hebben gevestigd of Kaapverdiers die een tijd in Europa hebben geleefd en met nieuwe ideeen naar hun land terugkwamen.
Morgen gaat Suzy me catchupa leren maken op echte Kreoolse wijze. Ik heb haar al voorgesteld om kooklessen te geven aan toeristen, maar hiervoor moet ze haar Engels wat bijschaven.
Maar nu tijd om een te gaan, een vierjarige spruit wil in de piscina's worden geduwd.
Evelyn en Awa
Straatbeeld
De beste banketbakkerij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten