funana

de disco

Vanavond geen rustig avondje op terras met boek of DVD.

Evelyn staat op vrijersvoeten en wil in een lokale disco gaan dansen. Ik voel de bui al hangen. Ik moet mee....

We vertrekken naar een kleine bar waar een aantal van haar vrienden ons op het terras voor een drankje opwachten.  Bij een drankje legt Evelyn me haar eigen #disco protecting system# uit.

Dit systeem bestaat erin dat je als vrouw de inkom van 3 euro, die enkel door mannen dient te worden betaald, spendeert aan een vriend of kameraad en dit in ruil voor zijn diensten als jouw persoonlijke beschermheer van de avond.

Ik zucht...  Dit belooft. Enfin. Met z'n allen de disco in dus. Met mijn 3 euro in de hand en mijn zogenaamde bodyguard aan de andere.

Wat hier een disco wordt genoemd, is niet meer dan een donkere smalle zaal, waar de  descibels van de muziek elke conversatie onmogelijk maken en waar de stroboscoop elke beweging in het donker omvormt tot een robotachtig manoeuver. Mijn hart bonst uit mijn borstkast en mijn ogen knipperen bij het felle licht. Eigenlijk niet zo veel verschil met de oude aftandse zalen waar ik vroeger wel eens uitging.

De meisjes dragen gemillimeterde rokjes tot net onder hun strakke derriere en de mannen hebben duidelijk hun spannendste t-shirtje aangetrokken waar hun gespierde bast in uitpronken.

Ik heb nog maar net een voet binnengezet, of een jonge knaap klampt me vast en trekt me tegen zijn lichaam aan. Dicht, ... heel dicht... te dicht. Hij begint met zijn heupen te wiegen op het ritme van de Funana.

Funana is een vrij nieuw muziek genre, van Cabo Verde, uptempo en opzwepend. Je danst het alleen of in koppel, maar gezien het intieme karakter van de heupbewegingen, heeft het soms veel weg van een paringsdans. Heren, het ideale voorspel, als mevrouw instemt natuurlijk.



Ik kijk wat onzeker rond zoekend naar mijn beschermheer. Nergens te vinden. Dju. Daar gaat mijn investering.

Ik begin dan maar wat houterig en onwennig mee te heupwiegen,  ondertussen de ruimte tussen ons met enkele millimeters proberend te vergroten. Dit is geen eenvoudige taak, want zoals de meerderheid van de boys hier, is ook deze een en al spier.

Opeens voel ik iets in mijn oor. Het voelt nat aan. Wat is dat! #Verdomme, die zit er al met zijn tong in.#
Vriendelijk maar kordaat duw ik de knaap van me af.

Toen ik vroeger uitging vroegen ze ten minste nog naar je naam, bedenk ik me. Deze banaliteit lijken ze hier meteen over te slagen.

Ik probeer me een  weg naar buiten te banen, maar geen meter verder word ik alweer in een massa heupwiegende spieren getrokken, lijf aan lijf, heup tegen heup, en wiegen maar.

Ook deze laat er geen gras over groeien, blijkt snel. Zijn handen graaien en grijpen gewillig wat ze kunnen.

Iets minder vriendelijk en kordater duw ik ook deze van me af.

Ik heb er geen zin meer in. Ik wring me een weg naar buiten en loop terug richting huis.

Funanaaa? Neen, dankaaaa!