Nelson, de leraar Engels van het college in Tarrafal heeft mijn assistentie gevraagd om bij te staan in zijn klas met conversatieofeningen met zijn leerlingen.
Ook Naima, de vrouw van de kapitein, wordt uitgenodigd. Ze spreekt enkel Frans, maar dat lijkt Nelson geen probleem. Dan oefenen ze dat ook maar ineens.
Samen wachten we als 2 brave schoolmeisjes, op tijd, aan de schoolpoort op onze leraar, die maar niet komt.
De bel kondigt het einde van de pauze aan. Leerlingen stromen in en uit en verdelen zich onder de verschillende lokalen.
Het valt me op dat de school een echt open huis is. De leerlingen kunnen vrij het gebouw in en uit, en tijdens de pauze gaan ze naar buiten om broodjes, drankjes en snoep te kopen bij de dames aan de overkant van de straat die daar de hele dag gehurkt zitten met hun koopwaar. Dit is een heel andere sfeer dan het strenge college waar ik werd opgesloten.
10h00. 10h05...10h10. De leraar is te laat, de lessen zijn al gestart.
10h15... nog steeds geen Nelson. En we wachten.
Heb ik jullie al verteld dat wachten de nationale sport is in dit land? Overal moet je steeds en lang wachten. En het rare is dat iedereen dat ook braaf doet, niemand wordt zenuwachtig of lastig. Iedereen wacht gewoon, ... wacht gewoon, ... wacht gewoon, overal en altijd. Iedereen wacht.
10h20... een kleine rode auto nadert. Daar is onze jonge leraar.
Op zijn dooie gemak slentert hij de school binnen en begroet ons hartelijk.
We gaan samen de klas binnen en meteen staan een handvol leerlingen recht.
"Good morning my friends", begroet Nelson zijn leerlingen.
"Good morning, teacher", antwoorden ze allemaal braaf en ingeoefend in koor, "how are you, today sir?"
Nelson stelt ons voor aan zijn pupillen. Hij legt hen uit dat we eerst samen kerstliederen gaan zingen, in het belang van hun algemene culturele kennis, en dat ze ons vervolgens vragen kunnen stellen in het Frans en het Engels, om zo hun talen te oefenen.
Naima en ik kijken rond in het lokaal. Wat zijn deze studentjes mooi uitgedost in uniform. Het valt ons meteen op hoe braaf deze kinderen zijn. Er wordt niet gebabbeld, er wordt niet geschuifeld, iedereen neemt braaf plaats. Een van de grotere meisjes deelt de papieren uit met de kerstliedjes, en Nelson start de opnameband.
Hij zingt voor en de leerlingen herhalen.
We wish you a merry christmas,
We wish you a merry christmas,
We wish you a merry christmas
and a happy New Year
Zowel de jongens als de meisjes zingen vrolijk en luid mee. Ik schat ze rond de 16 jaar. Ik bedenk me dat ik op deze leeftijd helemaal achteraan in de klas zat, ineengedoken en verstopt voor enige actie, om vooral niet deel te nemen, en zeker niet aan enig gezang of geklap.
Good tidings to you, wherever you are
Good tidings for Christmas and a Happy New Year.
De deur staat wijd open en ik kan door de deuropening een andere klas zien, waar de leerlingen geconcentreerd aan het noteren zijn. Ook de deur van hun klas staat open.
Het is in de gangen een heel geroezemoes en ik vraag me af hoe deze leerlingen uberhaupt iets van de les kunnen volgen met onze luide muziek daarbovenop.
Maar niemand schijnt er zich aan te storen, ze schrijven ijverig verder en ook de leraar gaat gewoon door met zijn les.
Dashing through the snow, in a one horse open sleigh
Over the fields we go, laughing all the way
We vangen een tweede kerstliedje aan. Nelson zingt voor, de leerlingen doen hem na.
Bells on bobtail ring, making spirits bright
What fun it is to ride and sing a sleighing song tonight
Er wordt gezongen en geklapt...
Maar niets genoteerd, noch op het bord, noch in een schrift.
Geen enkele leerling vraagt naar de betekenis van een woord, de leraar vertaalt geen zin. Ik zie geen woordenboeken.
Er wordt enkel herhaald, gezongen en geklapt. De een al luider dan de andere.
Naima en ik kijken elkaar vragend aan. Wat heeft dit voor zin, zie ik haar denken.
Zouden ze de taal al zo goed beheersen dat ze geen uitleg nodig hebben?
Jingle bells, jingle bells, jingle all the way
O what fun, it is to ride in a one horse open sleigh
Jingle bells, jingle bells, jingle all the way
En we zingen verder.
Feliz Navidad
Feliz Navidad
Feliz Navidad
Prospero Ano y Felicidad
Een jonge man betreedt de klas met een grote marmite vol rijst en vlees. Op de centrale tafel worden sappen in diverse kleuren, cakes en snoepjes uitgestald.
Nelson legt ons uit dat het de laatste les is voor de vakantie en dat hij er een feestje van wil maken.
Naima kijkt op haar klok, We zijn ondertussen al een uur aan het zingen, maar van enige uitwisseling met de studenten is er geen sprake.
Nelson stopt de band, ik denk dat we zijn uitgezongen.
Hij nodigt de leerlingen uit om elks een vraag te stellen aan mij of aan Naima, in het Engels of in het Frans.
Er valt een grote stilte... de leerlingen kijken elkaar aan, vermijden enig oogcontact en schuifelen zenuwachtig heen en weer over hun stoel.
Hier komt niets van.
Ik neem zelf het initiatief en duid een leerling aan om me iets te vragen. Hij bloost en stottert, maar komt niet veel verder.
Een dapper meisje staat op en probeert in haar beste Engels te vragen hoe ik heet.
Ik beantwoord haar vraag en stel haar zelf een vraag. Daar had ze blijkbaar niet op gerekend want haar blik kruist angstig die van haar leraar in de hoop op enige hulp.
Ook Naima probeert van haar kant studenten aan te spreken en hen vragen te stellen, maar ook hier loopt het erg stroef. Deze jongeren hebben totaal geen talenkennis.
Nelson probeert de boel wat te helpen en zet moderne muziek op, in het Engels. Het is een R n B nummer, dat ik niet ken, met de lokale tonen en beats. De leerlingen beginnen meteen de lyrics na te zeggen, te zingen en te klappen, maar het is voor iedereen duidelijk dat ze de betekenis van de woorden niet kennen.
Gelukkig maar, denk ik bij mezelf, want uit deze songs vrees ik dat ze niet veel goeds gaan leren....
Of word ik te oud?
Kleine meisjes in schooluniform
Geen opmerkingen:
Een reactie posten