Kreoolse kerstgekte

tarrafal, in de ban van Kerstmis

Deze week is het Kerstmis. Een periode van eetfestijnen, overdaad, maar vooral van familie en van gezellig samenzijn. Ik durf toegeven dat ikzelf niet echt een grote fan ben van deze periode, maar toch ben ik ook niet ongevoelig voor de charme van de vele lichtjes, de gezangen en de smaak van de jenever onder de kerstboom.
Ook in mijn appartementje in Antwerpen wordt deze elk jaar opgezet en versierd met de mooiste ballen en poppetjes, wordt de kerststal uitgestald, worden cadeautjes ingepakt en kaarsen gebrand.

Maar dit jaar is het anders. Wat is een familiefeest zonder familie, een kerstboom zonder sneeuw of een kerstgebak bij 30 graden...

Maar in Cabo Verde denken de mensen er duidelijk anders over.

Het eens zo rustige Tarrafal is in een paar dagen tijd veranderd in een heksenketel.
De boten hebben de marina verlaten en haasten zich naar Mindelho.

Families uit binnen- en buitenland verenigen zich hier massaal met als enige doel, het vieren van de geboorte van onze Christus.

De markt barst letterlijk uit zijn voegen en handelaars verkopen hun waar buiten de muren van de mercado, vrouwen zijn druk in de weer met het verzamelen van de nodige ingredienten voor het familiale feestmaal, de kapperszaken puilen uit, vlechtjes worden gedraaid, voeten worden verzorgd, nagels gekleurd in duizenden tinten, muziek klinkt overal uit de boxen... Het is wel geen kerstmuziek.













De straten vullen zich met de mooiste meisjes, uitgedost in korte rokjes, gevolgd door lustige blikken van de mannelijke tegenhang. Dakwerkers fluiten, jongens volgen. Eenden worden geslacht, varkens gebraden, kippen onthoofd en grogg wordt gebrouwen. Iedereen is opgetogen en blij.

Er wordt op straat en in de supermarkt veel gekocht en nog meer gedronken. Ook de neveneffecten hiervan vullen het straatbeeld. Dronken mannen vallen de zaken lastig en worden letterlijk met de basballknuppel verjaagd door boze werkende vrouwen.


Ik ben er getuige van terwijl ik me zelf laat opmaken in een klein kapperszaakje. Na 2 maanden wildgroei heb ik dringend nood aan iets dat lijkt op een kapsel en ook mijn voeten hebben geleden onder het lopen op versleten sletsen en blote voeten. Met een botte schaar gaat mijn kapstertje tekeer, ik betwijfel of ze ooit Europees haar heeft geknipt, maar het kan me niet deren.  Ook ik heb zin in een doen alsof, in mooi en "bassoff" voor de dag te komen. En eerlijk, wat kan je verwachten voor 3 euro.

Maar niet iedereen heeft evenveel zin in een feest. Evelyn loopt al dagen nerveus en krikkelig rond. Ze wijst elke kestuitnodiging af en verandert elke dag weer van plan.

Ze wil laten uitschijnen dat Kerst haar niets doet, maar kan de stress van haar ontkenning voor mij niet verschuilen.  Ik begrijp haar niet. Ik probeer haar te overhalen om er gewoon een leuke zonnige dag van te maken zoals de andere dagen, met een vis op de grill, een cake in de oven en een spel op tafel, maar niets kan haar gemoed temperen. Ik besluit me er verder niet druk over te maken en gewoon de dag te beleven zoals deze komt.

Het zal toch waarschijnlijk eindigen zoals steeds met rijst en vis, al dan niet op het strand of op een boot. Hoe slecht kan je af zijn.
De middernachtmis met lokale gospelmuziek lijkt me eveneens een niet te missen iets.

Sinds een paar dagen is bij zonsondergang de vulkaan Fogo weer in zicht en is de oceaan tot rust gekomen.  Ondanks de aanwezigheid van vele kwalleneitjes in het water die pijnlijk branden, duik ik elke ochtend ritueel het frissere water in op zoek naar de schatten van de onderzeese landschappen.

Hier met mijn tijdelijke vrienden en met mijn kleine pup Estelle, die ik binnenkort met pijn in het hart zal achterlaten bij een vriend in Tarrafal.

Hier onder de Kreoolse zon zal ze in alle vrijheid kunnen groot worden, zal ze lopen op het  strand, zal ze ravotten met andere honden, zal ze keffen en blaffen...

Maar eerst nog wat reizen en verkennen, ontmoeten en beleven, feest vieren en genieten.

Ik wens jullie bij deze heerlijke feestdagen, feliz nadal, buen ano en tot in 2015 allemaal!

Gezonde cola

Vandaag maken we een gezonde coladrank.

Evelyn geeft me vandaag onder mijn voeten.
"Nathalie, you drink too much coffee and cola. That is not healthy. You should drink more water"!

Evelyn let heel hard op haar gezondheid, snoept amper, drinkt enkel alcohol in het weekend en sport dagelijks en veel. Ze staat elke ochtend om 07h00 uur op om te gaan joggen met de honden, gaat elke avond met de meisjes op het strand aerobicen, en doet tussendoor nog wat stretch/ en peddeloefeningen. Ze drink veel water en thee. Ze rookt wel een beetje.

Water drinken dus... Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet veel aan vind. Er zijn lekkerdere dingen, niet waar?

Het water van de kraan hier heeft bovendien een aparte smaak. Het bevalt me niet echt.

Reisboeken zullen je afraden om het lokale water te consumeren, maar ik doe het al sinds mijn aankomst hier, en buiten een eerste dag met wat verhoging en een stijve nek, heb ik op geen enkel moment last ondervonden.  Het maakt integendeel mijn lichaam sterker en resistenter tegen virussen en bacterien, en het leven wordt er hier bovendien een pak gemakkelijker op.

Ik moet me geen zorgen meer maken over ijsklontjes bij een drankje en kan zorgeloos gewassen rauwkost bestellen of mijn tanden aan de kraan poetsen.

"let me make you a healthy cola", Evelyn duikt de keuken in.

De laatste weken beperkt het aanbod van fruit op de markt zich tot papaya en banaan en een markkraamster fluisterde haar dit recept in om meer vitamine C op te nemen.

Dus dames! Here we go!

Wat hebben we nodig?

Een fles gevuld met water
Verse tamarinde
Eventueel wat suiker naar smaak, tegen de bitterheid.



Een handvol tamarinde is voldoende om 5 liter sap te maken.
De tamarinde lijkt op een  zwart/bruine boon en is plakkerig en pekkerig.

Je hoeft enkel de steeltjes van de tamarinde te verwijderen, de tamarinde vervolgens in een fles water steken en schudden maar!!!

Heel hard en lang schudden, tot de bonen verpulveren en het water een cola achtige bruine kleur krijgt.



De initiele smaak is bitter, dus hoe langer je schudt, hoe geconcentreerder de bittere smaak zal zijn.

Voeg suiker of een andere zoetstof toe naar eigen smaak.
Filter de fles en haal de tamarindebonen eruit.

En voila! U heeft een gezonde, Kaapverdische versie van cola gemaakt.
En eerlijk gezegd, zeker niet slecht!



Misschien met de voornemens voor het nieuwe aankomende jaar....

Ik beloof niks!

Mijn eerste schooldag

Vandaag ga ik weer naar school.

Nelson, de leraar Engels van het college in Tarrafal heeft mijn assistentie gevraagd om bij te staan in zijn klas met conversatieofeningen met zijn leerlingen.

Ook Naima, de vrouw van de kapitein, wordt uitgenodigd. Ze spreekt enkel Frans, maar dat lijkt Nelson geen probleem. Dan oefenen ze dat ook maar ineens.

Samen wachten we als 2 brave schoolmeisjes, op tijd, aan de schoolpoort op onze leraar, die maar niet komt.
De bel kondigt het einde van de pauze aan. Leerlingen stromen in en uit en verdelen zich onder de verschillende lokalen.

Het valt me op dat de school een echt open huis is. De leerlingen kunnen vrij het gebouw in en uit, en tijdens de pauze gaan ze naar buiten om broodjes, drankjes en snoep te kopen bij de dames aan de overkant van de straat die daar de hele dag gehurkt zitten met hun koopwaar. Dit is een heel andere sfeer dan het strenge college waar ik werd opgesloten.

10h00. 10h05...10h10. De leraar is te laat, de lessen zijn al gestart.
10h15... nog steeds geen Nelson. En we wachten.

Heb ik jullie al verteld dat wachten de nationale sport is in dit land? Overal moet je steeds en lang wachten. En het rare is dat iedereen dat ook braaf doet, niemand wordt zenuwachtig of lastig. Iedereen wacht gewoon, ... wacht gewoon, ... wacht gewoon,  overal en altijd. Iedereen wacht.

10h20... een kleine rode auto nadert. Daar is onze jonge leraar.

Op zijn dooie gemak slentert hij de school binnen en begroet ons hartelijk.

We gaan samen de klas binnen en meteen staan een handvol leerlingen recht.

"Good morning my friends", begroet Nelson zijn leerlingen.
"Good morning, teacher", antwoorden ze allemaal braaf en ingeoefend in koor, "how are you, today sir?"

Nelson stelt ons voor aan zijn pupillen. Hij legt hen uit dat we eerst samen kerstliederen gaan zingen, in het belang van hun algemene culturele kennis, en dat ze ons vervolgens vragen kunnen stellen in het Frans en het Engels, om zo hun talen te oefenen.

Naima en ik kijken rond in het lokaal.  Wat zijn deze studentjes mooi uitgedost in uniform. Het valt ons meteen op hoe braaf deze kinderen zijn. Er wordt niet gebabbeld, er wordt niet geschuifeld, iedereen neemt braaf plaats. Een van de grotere meisjes deelt de papieren uit met de kerstliedjes, en Nelson start de opnameband.

Hij zingt voor en de leerlingen herhalen.

We wish you a merry christmas,
We wish you a merry christmas,
We wish you a merry christmas
and a happy New Year

Zowel de jongens als de meisjes zingen vrolijk en luid mee. Ik schat ze rond de 16 jaar. Ik bedenk me dat ik op deze leeftijd helemaal achteraan in de klas zat, ineengedoken en verstopt voor enige actie, om vooral niet deel te nemen, en zeker niet aan enig gezang of geklap.

Good tidings to you, wherever you are
Good tidings for Christmas and a Happy New Year.

De deur staat wijd open en ik kan door de deuropening een andere klas zien, waar de leerlingen geconcentreerd aan het noteren zijn. Ook de deur van hun klas staat open.
Het is in de gangen een heel geroezemoes en ik vraag me af hoe deze leerlingen uberhaupt iets van de les kunnen volgen met onze luide muziek daarbovenop.
Maar niemand schijnt er zich aan te storen, ze schrijven ijverig verder en ook de leraar gaat gewoon door met zijn les.

Dashing through the snow, in a one horse open sleigh
Over the fields we go, laughing all the way

We vangen een tweede kerstliedje aan. Nelson zingt voor, de leerlingen doen hem na.

Bells on bobtail ring, making spirits bright
What fun it is to ride and sing a sleighing song tonight

Er wordt gezongen en geklapt...
Maar niets genoteerd, noch op het bord, noch in een schrift.

Geen enkele leerling vraagt naar de betekenis van een woord, de leraar vertaalt geen zin. Ik zie geen woordenboeken.

Er wordt enkel herhaald, gezongen en geklapt. De een al luider dan de andere.

Naima en ik kijken elkaar vragend aan. Wat heeft dit voor zin, zie ik haar denken.
Zouden ze de taal al zo goed beheersen dat ze geen uitleg nodig hebben?

Jingle bells, jingle bells, jingle all the way
O what fun, it is to ride in a one horse open sleigh
Jingle bells, jingle bells, jingle all the way

En we zingen verder.

Feliz Navidad
Feliz Navidad
Feliz Navidad
Prospero Ano y Felicidad

Een jonge man betreedt de klas met een grote marmite vol rijst en vlees. Op de centrale tafel worden sappen in diverse kleuren, cakes en snoepjes uitgestald.

Nelson legt ons uit dat het de laatste les is voor de vakantie en dat hij er een feestje van wil maken.

Naima kijkt op haar klok, We zijn ondertussen al een uur aan het zingen, maar van enige uitwisseling met de studenten is er geen sprake.

Nelson stopt de band, ik denk dat we zijn uitgezongen.
Hij nodigt de leerlingen uit om elks een vraag te stellen aan mij  of aan Naima, in het Engels of in het Frans.

Er valt een grote stilte... de leerlingen kijken elkaar aan, vermijden enig oogcontact en schuifelen zenuwachtig heen en weer over hun stoel.
Hier komt niets van.

Ik neem zelf het initiatief en duid een leerling aan om me iets te vragen. Hij bloost en stottert, maar komt niet veel verder.

Een dapper meisje staat op en probeert in haar beste Engels te vragen hoe ik heet.
Ik beantwoord haar vraag en stel haar zelf een vraag. Daar had ze blijkbaar niet op gerekend want haar blik kruist angstig die van haar leraar in de hoop op enige hulp.

Ook Naima probeert van haar kant studenten aan te spreken en hen vragen te stellen, maar ook hier loopt het erg stroef. Deze jongeren hebben totaal geen talenkennis.

Nelson probeert de boel wat te helpen en zet moderne muziek op, in het Engels. Het is een R n B nummer, dat ik niet ken, met de lokale tonen en beats. De leerlingen beginnen meteen de lyrics na te zeggen, te zingen en te klappen, maar het is voor iedereen duidelijk dat ze de betekenis van de woorden niet kennen.

Gelukkig maar, denk ik bij mezelf, want uit deze songs vrees ik dat ze niet veel goeds gaan leren....

Of word ik te oud?



Kleine meisjes in schooluniform

Moho Verde, een heerlijke vismarinade, lekker en simpel

Moho Verde 

Deze vismarinade maak je in een mum van tijd klaar en het is heerlijk!

Ingredienten

5 lookteentjes
4 mini chili pepers, malagetta is de lokale naam
sap van 1 limoen
1 bussel peterselie
grof zeezout
1 kilo vis

Plet alles in een vijzel tot een fijn mengsel.
Kuis de vis .
In de buikopening van elke vis steek je een eetlepel moho verde.
Voor extra smaak smeer je ook wat marinade op de huid van de vis.

In de ban van de wind

Tarrafal in de ban van de wind

Het is een rare week in Tarrafal. Het weer is plotsklaps sterk veranderd met  een dik wolkengordijn, en een hevige wind die iedereen nerveus maakt. De oceaan is hevig en onrustig, het water voelt vijandig kouder aan.

Onze huishonden en buurtstraathonden  lopen er onrustiger bij dan gewoonlijk en geraken vaker dan normaal verhit door andere buurtstraathonden die eveneens nerveus in de straten doelloos ronddwalen.

Estelle is huileriger en aanhankelijker dan normaal. Ze blaft bij het minste en wijkt geen meter van mijn zij, waar ik ook naartoe ga.

Ook Marly, Evelyns hond, schijnt last te hebben van de wind, hij blaft de hele nacht door, en bijt elke schoen kapot die zijn pad kruist.

Maar niet alleen de dieren lijken de  weersomstuit te ondergaan.

Ook Evelyn loopt op de toppen van haar tenen, het is een slechte week voor haar want de klanten kwamen niet opdagen voor massages. En bij onze vrienden neem ik het zelfde verschijnsel waar.

Niemand lijkt zin in niets te hebben.
Visgrillades worden nog vaker afgelast, het strand is leeg, de straten zijn verlaten, cafe-s sluiten vroeg de deuren... Er valt nog minder te beleven dan anders.

Tarrafal lijkt wel in een spookdorp veranderd.

Het valt des te meer op dat de helft van de huizen onbewoond is achtergebleven, wegens de migratie naar Europa, en voor de eerste keer sinds mijn aankomst in Cabo Verde voel ik alsof de leegte van de huizen in mezelf word weerspiegeld.

Ik duik in mijn boeken of letterlijk in de oceaan tussen de gekleurde vissen om aan de spanningen te ontsnappen, want ook de incidenten stapelen zich de laatste dagen op.

Er wordt gebekvecht en gescholden, vrienden onder elkaar. wanneer een mooie vrouw passeert. Enfin, niet dat dat anders geen dagelijks fenomeen is, maar het voelt alsof het er  heviger en lelijker aan toe gaat. Het kan aan mijn perceptie liggen.

De zatlappen lijken meer kabaal te maken dan doorgaans.

En ook hier ten huize....

Salsa en Rozi kwamen vandaag op koffie. Allebei zagen ze er afgemat en triestig uit.

Salsa is een jonge Zwitserse surfster die verliefd werd op een lokale knapperd en zwanger werd. Helaas hield de relatie niet stand. Ze werkt nu telkens een paar maanden in Zwitserland en met dat geld kan ze hier dan een paar maanden leven. Ze blijft hopen dat de vader van haar kind haar ooit terug wil... De hoop op een exotisch leven met hem lijkt haar vandaag verder dan ooit.

Ook  Rozi, mijn Italiaanse vriendin van de cocktailstrandbar, kende gelukkigere dagen. Ze bereidt zich voor op een leven met haar ongeboren baby, die ze  naar alle waarschijnlijkheid alleen zal moeten opvoeden. Ook haar droom lijkt aan dingelen.

Zo kom ik ook te weten dat Miguel, een niet al te betrouwbare strandrat, opgepakt werd onder de verdenking van diefstal van materiaal op de boten in de baai. Hij werd zonder enige vorm van deftige verdediging naar de gevangenis van Praia gebracht waar hij een celstraf van 8 maanden moet uitzitten. Geld voor een echte advocaat heeft hij niet.

Gisteren werden wij allen uit onze slaap gebruld. De francaise van hierboven werd  na een avondje stappen met haar lokale toyboy opgewacht door zijn niet zo gelukkige zwangere vrouw. En afgaand op het geschreeuw en de vele blauwe plekken die we 's anderendaags bij haar konden vaststellen, ging het er hevig aan toe.
Zo regelen de vrouwen deze dingen hier blijkbaar... Dames, neem nota!

De politie kwam, maar leek meer aandacht  te hebben voor het vrouwelijke schoon in het huis, dan voor het voorval zelf.

Gelukkig heeft Evelyn vandaag iedereen gemobiliseerd om een einde te maken aan dit alles. Ze wil met vrienden  vis grillen en feesten op het nabije surfstrand.
In de meeste gevallen, wanneer er iets wordt georganiseerd, gaat het toch niet door. Organiseren is niet de lokale specialiteit. Maar als Evelyn iets in haar hoofd heeft, geloof mij, dan "it happens".
De mannen hebben in de loop van de dag massaal veel vis gebracht, Evelyn en ik  zijn naar de plantages gegaan voor verse zoete aardappel, er wordt pastasalade gemaakt, hout verzameld en grogg besteld.

Hopelijk kan de zachte smaak van de vis in combinatie met de zoete alcohol de gemoederen wat bedaren in afwachting tot het weer weer keert .

De harde wind bracht ons ook een nieuwe bezoekster, Lena.
Ze vertrok uit Frankrijk, als een dief in de nacht, op de vlucht voor een mislukte relatie en strandde met 50 euro op zak in Tarrafal. Ze is frivool en levendig, en maakt door haar knappe verschijning elke man hier nog zotter dan ze al zijn. Ze danst, speelt muziek en hoopt hier wat muzikale ervaringen op te kunnen doen met de lokale muzikanten, al zijn die hier niet erg aanwezig.

Ze draait iedereen rond haar vingers, liegt, verleidt en geraakt zo aan eten, drinken, een slaapplaats en andere noodzakelijkheden. Het is een echte "allumeuse" en een manipulatrice. Ze kan 2 stenen doen vechten door enkel met haar mooie ogen te blinken. Ze neemt en profiteert, dat het een lieve lust is en iedereen valt voor haar charmes.

Ik observeer haar met enig amusement, want ondanks dit alles kan ik haar best af. Geef toe, je moet toch lef en een zekere persoonlijkheid hebben om anderen te laten opdraaien voor alles wat je nodig hebt.  Ze eet, drinkt en rookt letterlijk uit iedereens hand.

Evelyn kan haar niet uitstaan, daarvoor is ze veel te rechtvaardig. Deze nacht is Lena er alweer in geslaagd om zich in het huis te laten uitnodigen, en vanmorgen rook ik terwijl ze al weg was, mijn eigen parfum door het huis. Zoals ik al zei, ze neemt en vertrekt als een dief in de nacht. Evelyn is woedend want haar sigaretten bleken verdwenen en "ze had ten minste uit dankbaarheid de afwas kunnen doen!".

Ik vrees dat we hier nog dingen gaan beleven met haar.

Tijd voor mij nu om vis te gaan kuisen, maar alvast voor ik afscheid neem, een aantal wist je datjes

Wist je dat
... er voor elke inwoner in cabo Verde 3 straathonden leven
... er amper mannen in tarrafal leven tussen de 30 en de 50 jaar, allen emigreerden naar Europa in de hoop op werk, wat een rare sfeer geeft in het dagelijkse leven.
... grogg in combinatie met ponch een heerlijke drank is
... grogg in combinatie met ponch een gevaarlijk sterke drank is
... wasmachines hier amper bestaan omdat electriciteit te duur is
... dat kleren met de hand wassen een klotejob is
... ik dinsdag vrijwilligerswerk ga doen in de lokale school
... ik ondertussen al mijn schoenen ben kwijtgespeeld, vraag me niet hoe en waar.
... vis en rijst ondertussen uit mijn oren groeien
... binnen 14 dagen mijn lief afkomt

funana

de disco

Vanavond geen rustig avondje op terras met boek of DVD.

Evelyn staat op vrijersvoeten en wil in een lokale disco gaan dansen. Ik voel de bui al hangen. Ik moet mee....

We vertrekken naar een kleine bar waar een aantal van haar vrienden ons op het terras voor een drankje opwachten.  Bij een drankje legt Evelyn me haar eigen #disco protecting system# uit.

Dit systeem bestaat erin dat je als vrouw de inkom van 3 euro, die enkel door mannen dient te worden betaald, spendeert aan een vriend of kameraad en dit in ruil voor zijn diensten als jouw persoonlijke beschermheer van de avond.

Ik zucht...  Dit belooft. Enfin. Met z'n allen de disco in dus. Met mijn 3 euro in de hand en mijn zogenaamde bodyguard aan de andere.

Wat hier een disco wordt genoemd, is niet meer dan een donkere smalle zaal, waar de  descibels van de muziek elke conversatie onmogelijk maken en waar de stroboscoop elke beweging in het donker omvormt tot een robotachtig manoeuver. Mijn hart bonst uit mijn borstkast en mijn ogen knipperen bij het felle licht. Eigenlijk niet zo veel verschil met de oude aftandse zalen waar ik vroeger wel eens uitging.

De meisjes dragen gemillimeterde rokjes tot net onder hun strakke derriere en de mannen hebben duidelijk hun spannendste t-shirtje aangetrokken waar hun gespierde bast in uitpronken.

Ik heb nog maar net een voet binnengezet, of een jonge knaap klampt me vast en trekt me tegen zijn lichaam aan. Dicht, ... heel dicht... te dicht. Hij begint met zijn heupen te wiegen op het ritme van de Funana.

Funana is een vrij nieuw muziek genre, van Cabo Verde, uptempo en opzwepend. Je danst het alleen of in koppel, maar gezien het intieme karakter van de heupbewegingen, heeft het soms veel weg van een paringsdans. Heren, het ideale voorspel, als mevrouw instemt natuurlijk.



Ik kijk wat onzeker rond zoekend naar mijn beschermheer. Nergens te vinden. Dju. Daar gaat mijn investering.

Ik begin dan maar wat houterig en onwennig mee te heupwiegen,  ondertussen de ruimte tussen ons met enkele millimeters proberend te vergroten. Dit is geen eenvoudige taak, want zoals de meerderheid van de boys hier, is ook deze een en al spier.

Opeens voel ik iets in mijn oor. Het voelt nat aan. Wat is dat! #Verdomme, die zit er al met zijn tong in.#
Vriendelijk maar kordaat duw ik de knaap van me af.

Toen ik vroeger uitging vroegen ze ten minste nog naar je naam, bedenk ik me. Deze banaliteit lijken ze hier meteen over te slagen.

Ik probeer me een  weg naar buiten te banen, maar geen meter verder word ik alweer in een massa heupwiegende spieren getrokken, lijf aan lijf, heup tegen heup, en wiegen maar.

Ook deze laat er geen gras over groeien, blijkt snel. Zijn handen graaien en grijpen gewillig wat ze kunnen.

Iets minder vriendelijk en kordater duw ik ook deze van me af.

Ik heb er geen zin meer in. Ik wring me een weg naar buiten en loop terug richting huis.

Funanaaa? Neen, dankaaaa!

Het dagelijkse leven in huis met zicht op zee

Mijn nieuwe huis en haar huisgenoten

Ik woon nu in een nieuw huis, bij Evelyn.

Ze huurt sinds kort een huisje op 5 meter van de zee, gebouwd in Spaanse stijl met een gigantisch terras met zicht op de piscina's in de kliffen.

Piscina's zijn natuurlijke zwembaden die de zee en de wind met de jaren in het gesteente hebben uitgehouwen. Naargelang het tij vormt het zeewater dat erin vast zit een klein natuurlijk bad.

Zonsopgang en ondergang zijn hier van een onbesprekelijke schoonheid. Bij helder weer hebben we zicht op de vulkaan Fogo.

De bovenverdieping van het huis wordt verhuurd aan toeristen. Op dit ogenblik verblijven er 3 Franse reizigers. Mijn kamer ligt op het gelijkvloers en ik heb een eigen badkamer. Evelyn heeft in haar slaapkamer haar massagesalon georganiseerd. Ze slaapt op de grond.

De keuken en de living zijn ruim. Het weinige meubilair bestaat uit een suikerrieten mat, een tafel en een paar kapotte stoelen. Het is me al eerder opgevallen dat Kaapverdiers weinig belang hechten aan zelfs een minimum aan comfort.

Ik kan mijn Europese denkwijze nog steeds niet helemaal uitschakelen, ik mis een zetel en stoelen.

Het huis behoort eigenlijk toe aan een Spanjaard maar wordt onderhouden door Suzy, een jonge Kreoolse mama, en dit in ruil voor een deel van de huurinkomsten. Ze woont in een naburig huis, maar neemt haar taak als gerante erg serieus en spendeert bijna de hele dag in huis, klussend en kuisend, in de tuin zowel als binnen. Ze staat werkelijk nooit stil. Haar 3 maand oude baby en haar 4 jaar oude dochter Awa dragen bij tot de animatie in het huis.

Suzy slaapt graag op een suikerrietenmat op de grond. Ze zegt dat het goed is voor haar rug en beter dan een matras. Gezien de kwaliteit van mijn eigen matras, kan ik haar geen ongelijk geven.


Evelyn en ik koken afwisselend en ook Suzy brengt ons soms lokale lekkernijen. Evelyns kookkunsten kennen jammer genoeg een wisselend succes, ze slaagt er vaak in om alles te herleiden tot een grote   smaakloze en waterige"soep", maar ik heb het hart niet om het haar te vertellen. Vanmiddag wil ze calda klaarmaken, haar eigen interpretatie van een vissoep met bananen en maniok. Ik bedenk snel een smoes en zeg dat ze niet op mij moet wachten om te eten.



Straatanimatie

Evelyn adopteerde in de tijd een straathond Marly en een dito kat Luna. Samen met mijn kleine Estelle die ondertussen een hevig bijtende en spelende wildebras is geworden kan het hier op dierenvlak een drukke bedoening worden..

Marly wordt sinds de verhuis nog niet geaccepteerd door de andere veelvuldig aanwezige straathonden en komt bijna dagelijks thuis met nieuwe bijtwonden, die we verzorgen met de flessen isobetadine die ik  meebracht uit Belgie.

Estelle heeft ondanks haar poshe naam, manieren ontwikkeld van een echte straatketter. Ze bijt, blaft en springt in het rond dat het een lieve lust is. Ik moet haar dringend wat beschaafder maken. Wanneer ze het te bond maakt, gooi ik haar in de piscina's zodat ze kan leren zwemmen. Dit doet ze met veel tegenzin. Mijn hond houdt duidelijk niet van water. Met haar staart tussen de benen en grote puppyoogjes kijkt ze me telkens weer droevig aan.

Vandaag kreeg ze haar eerste vaccin tegen rabies, haar gegeven door een Cubaanse dierenarts in nachtjapon, die in onze straat woont. Het arme beest heeft de hele buurt bijeen gebruld, en ligt nu zielig in mijn kamer te bekomen van de emoties.

Het economische leven hier in Tarrafal

Suzy en ik praten veel en dit in het magere kreools dat ik ken. Ik kan uit onze gesprekken afleiden dat haar man al 5 maanden werk zoekt en dat zij als gerante van het huis als naaister bijklust aan slechts 150 euro per maand.

Wanneer je weet dat huurprijzen rond de 300 euro  maandelijks bedragen en de meeste producten vanuit Europa en Azie worden geimporteerd a rato van 80 procent invoertaks, kan je je voorstellen dat de lokale bevolking het niet gemakkelijk heeft om rond te komen.

Cabo Verde heeft nl een erg klein gamma aan eigen producten wat hen erg afhankelijk maakt van de buitenlandse import.

Op de lokale markten is het aanbod aan groenten en fruit beperkt.

Wat groenten betreft vinden we hier voornamelijk aardappelen, zoete aardappelen, wortelen en maniok. Sla en tomaten zijn duur. Ze telen 1 soort kool en vele soorten bonen. Mais en suikerriet groeien hier wel voortvloedig, Dit verklaart de fabricatie van hun lokale grog obv suikerriet en hun nationale gerecht nl catchupa obv van bonen.

Ook het aanbod aan fruit is gering. Naast bananen, vind je hier enkel papaya's, mango's, kokosnoten en pignons. Daar wordt oa pina colada van gemaakt voor de toeristen.

Gelukkig zit de zee vol vis die nog op ouderwetse manier met kleine boten en netten wordt gevangen.  Van zodra de kleurrijke houten bootjes in de vroege ochtend terug komen van de visvangst, snellen de vrouwen met manden op het hoofd erhaan om te kopen en te verkopen. De onderhandelingen  gebeuren steeds met veel animo, zoals wel meer dingen hier.

 

Vis is in vergelijking met Europa spotgoedkoop. Bovendien heb je in de straten kleine marktkraampjes waar ze heerlijke maaltijden serveren aan 2,5 euro, bestaande uit vis, rijst en bonen.

Wat vlees betreft, beperkt het lokale dieet zich hier tot kip, wat geit en af en toe koe.

Rijst wordt bij elke maaltijd  geserveerd, en is afkomstig uit Azie. Het klimaat laat het niet toe om het zelf te telen.

Kaapverdiers zijn op zakelijk vlak geen durvers en geen ondernemers. Ze kopieren wat ze zien, maar innoveren niet. Zo zie je in dezelfde straat soms 3 kappers , 4 internetcafe's, 2 supermarkten die dezelfde producten aanbieden, allemaal netjes naast elkaar.

De nieuwe initiatieven komen vanuit Europa, nl van Europeanen die zich hier hebben gevestigd of Kaapverdiers die een tijd in Europa hebben geleefd en met nieuwe ideeen naar hun land terugkwamen.

Morgen gaat Suzy me catchupa leren maken op echte Kreoolse wijze. Ik heb haar al voorgesteld om kooklessen te geven aan toeristen, maar hiervoor moet ze haar Engels wat bijschaven.

Maar nu tijd om een te gaan, een vierjarige spruit wil in de piscina's worden geduwd.

Evelyn en Awa

Straatbeeld

De beste banketbakkerij