Tot slot deel 2 : de gezonken ferry

De gezonken ferry


We hebben er net 2 wandeldagen opzitten in het prachtige eiland van San Antao (naar mijn mening het mooiste en meest ongerepte van Cabo Verde), samen met een bevriend Duits koppel, Rafael en Martina.


Patrick is al goed bekomen van zijn infectie en heeft er genoten van de mooie wandelingen en geproefd van de lokale specialiteiten die in de valleien worden gemaakt, nl kaas, confituur, vers brood...


We zijn net aangekomen op het vliegveld en moeten alweer vaststellen dat de vluchten niet vertrekken. Wegens een zandstorm die over West-Afrika waait, bleven de vluchten al 2 dagen aan de grond. De hal van de luchthaven zit volgepakt met ongeduldige reizigers, de rij aan de balie van de luchtvaartmaatschappij TACV is eindeloos, het koffiemeisje slaagt helemaal in paniek bij het grote aantal wachtenden aan haar toog, bagages worden op- en weer afgeladen, taxi's komen aan en af gereden, er wordt gebeld, geroepen, geweend.... Het is chaos!


Patrick grabbelt een manager van de luchthaven vast (hij spreekt Portugees, wat een hele troef is hier), en deze vertelt ons dat de vliegtuigen vandaag niet meer gaan opstijgen en dat er onmogelijk voorspellingen voor de volgende dagen kunnen worden gemaakt.  We moeten dus terug naar een hotel en de dag nadien naar de luchthaven terugkomen voor nieuwe informatie.


Rafael en Martina zitten verveeld, ze moeten morgen op het eiland Sal hun vlucht terugnemen naar Duitsland, en vanuit Sal vertrekken de internationale vluchten blijkbaar wel....
Ze missen dus hun vlucht naar huis.


Ook Patrick en ik hebben het gezien op Mindelho en willen zo snel mogelijk naar Ilha de Santiago gaan.


We nemen  een taxi terug naar de stad en lopen van het ene reisbureau naar het andere.


"Mannen, er vertrekt een ferry vanavond naar Sal, om 20h00! We hebben nog anderhalf uur. We moeten snel naar de haven om tickets te kopen!"


Snel  annuleren we de geboekte hotelnacht en haasten ons met de bagage naar de marina. De rij voor de tickets is lang, de meisjes aan de balie zijn traag, er wordt voorgetrokken, geroepen, ruzie gemaakt... Het is chaos opnieuw.

In de rij staat "goeroeman", een jonge man die we gisteren ontmoetten, en die naar eigen zeggen in Portugal in een gemeenschap woont en daar leden doet ontgiften van zichzelf, of van drugs of alcohol. Het is een rare kwibus. Hij is in het bezit van de nieuwste i-phones en laptops, reist de hele wereld rond om nieuwe leden te rondselen en dit zogenaamd enkel door middel van dotaties en giften van tevreden leden... We vermoeden dat hij een soort van sekteleider is. Hij heeft er het charisma voor en de juiste zelfingenomenheid en blablabla...

Rafael en Patrick moeten hem niet zo, maar hij is sympathiek dus ik zie geen reden om niet met hem een babbeltje te slaan. Zijn monotome manier van spreken deert me niet, zolang het gesprek niet te lang duurt.


Hij vertelt me dat het belangrijk is om als eerste boven in de bar van de ferry te geraken, want daar zijn er zeteltjes waar je de nacht op kan doorbrengen. Ze zijn beperkt in aantal en daarom zeer gegeerd. Het is een kwestie van haasten en eerst zijn.


Andere mensen hebben blijkbaar dezelfde gedachte, want aan het hek wordt gedrumd, geduwd en getrokken om vooraan in de rij te staan. Er staat een zenuwachtige politieman die iedereen weer achteruitduwt. Hij eist een rij, een rechte, lange, nette rij... het wordt een hele klus.

We spreken met Martina en Rafael af dat de vrouwen goeroeman volgen op het dek zodra de hekken opengaan, om plaats te houden, zodat de mannen de bagage eerst in de buik van de boot kunnen afzetten alvorens naar boven te komen. "Het is toch belangrijk om een beetje te kunnen slapen, want de overtocht gaat meer dan 11 uur duren."


Martina slaagt in paniek. 11 uur? Wat? 11 uur?  Je zei 3 uur? Ik wou niet op die boot. Ik wil niet op die boot. Hij gaat zinken, hij is vies, 11 uur? 11 uur vieze toiletten? 11 uur gekots? Oh neen, oh  neen, oh neen, ....


De arme meid gaat helemaal door het lint en haar man weet zich geen raad meer. Had ze nu begrepen dat we om 11 uur s avonds zouden aankomen ipv 11 uur onderweg? Ze is zo overstuur dat ze haar man van zich wegduwt en in een hoekje van de hal kruipt, wenend en bevend.


Patrick kijkt me aan. "Doe iets!".


Ik grijp in mijn tas en vind er 2 kleine flesjes whisky van de minibar die we hadden bewaard voor op de boot.  Ik loop naar haar toe en ga bij haar zitten. Mijn hand op haar knieën, haar sussend dat het wel zal meevallen, terwijl ik haar de drank aanbied. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Rafael beduusd naar zijn vrouw staren. Ik knipoog hem ter geruststelling. Het komt wel goed!


En inderdaad,  een paar geruststellende woorden en vooral de druppels alcohol hebben een verzachtend effect op de zenuwen van de arme Martina. Ze staat moedig op, omhelst haar man, neemt haar bagage bij de hand en gaat in de rij staan., als een ter dood veroordeelde die richting het schavot wordt geduwd.


De hekken gaan eindelijk open, (met 1.5 uur vertraging), mensen drummen, de politieman telt en Martina en ik haasten ons naar boven in de boot op zoek naar een vrije zetel. Wanneer we boven aankomen is goeroeman  met zijn aanhang al geïnstalleerd en hij heeft 4 zetels voor ons "gereserveerd". Het voelt wat wrang aan, die wedloop naar een comfortabel zitplaatsje.


Mannen, vrouwen, kinderen stromen toe en nemen allemaal een plaats in op de boot. Ze hebben dekens en zelfs hele matrassen mee en zetten zich tussen de tafels op de grond.
De boot zit  helemaal vol en het is een hele puzzel om niet op de liggende mensenmassa te stappen wanneer je naar het wc wilt.

De bar gaat open en er wordt gedronken, veel gedronken.  Iedereen schijnt bovendien zijn eigen muziekinstallatie mee te hebben en luidop af te spelen, dus al snel heerst er een kakofonie van jewelste van dronken mannen en luide muziek.

Gelukkig gaan niet al te laat de lichten uit en kunnen we toch een beetje slapen.

Zoals voorspeld zijn 's morgens de toiletten in een meest vieze staat, hangen de zatten over de rand te kotsen en hangt de geur van kots en spuug in de slaaphal.


Shit, denk ik plots. Het ticket voor de boottocht van Sal naar Santiago dat we de volgende avond zouden nemen hebben we afgegeven bij het opstappen van de boot in Mindelho! De 2 vaarten stonden op hetzelfde ticket.... Dit krijgen we hier NOOIT opgelost!


En wat duurt het lang... waarom zijn we nog niet aan land? We moesten toch al lang van de boot af zijn?


Patrick vraagt aan een bootmedewerker wat er scheelt. Hij vertelt hem dat de kapitein genoodzaakt werd om de vaarsnelheid te verminderen wegens de hevige zee. Hij zou nog zeker een paar uur duren.


Ik zie de paniek op Martina's gezicht opnieuw verschijnen. Ze had daarnet al de hele boot bijeengeroepen bij het zicht van de staat van de toiletten en haar kreet had een bemanningslid niet ongeroerd gelaten, zodanig dat hij zelfs zijn privé-toilet met haar te deelde.


16 uur op deze helboot? En onze vlucht? We komen pas tegen de middag aan in Sal!  Alles is verloren! Weg vlucht! Weg vlucht!


Opnieuw proberen we haar tot reden te brengen. Zolang we niets weten over andere boten of vluchten, heeft het geen zin om in paniek te geraken. We kunnen alleen wachten en afwachten.


Het arme schaap valt uiteindelijk toch nog even in slaap op de schoot van haar man.


Het is middag en na een veel te lange boottocht komen we eindelijk aan land op Sal.  Rafael en Martina nemen in alle haasten een taxi naar de luchthaven terwijl Patrick en ik proberen uit te leggen aan de baliemedewerker van de ferrymaatschappij dat we ons ticket voor de boot van vanavond in Mindelho hebben afgegeven. De vrouw wijst ons door naar een ander kantoor in de haven, waar we worden doorgewezen naar een kantoor in een ander dorp verderop, dat niet het juiste blijkt te zijn  en dus moeten we naar de luchthaven waar we zeker bij de juiste persoon zouden kunnen terechtkomen.


Rafael en Martina zitten ondertussen te onderhandelen in het kantoortje van de luchtvaartmaatschappij. Wanneer ze ons zien aankomen, doet Rafael een negatieve duimbeweging.
Hun vlucht is vanmorgen vertrokken, een volgende vlucht is pas over een paar dagen en zou hen over de 1200 euro kosten. De belofte van TACV om de vorige hotelnacht en taxiritten te betalen wordt hen eveneens geweigerd.


Ik probeer met de manager te praten, maar ze heeft er geen oren naar. Ik tracht haar uit te leggen dat ik hier al heb vastgezeten wegens de vulkaanuitbarsting en dat toen de taxiritten en hotelnachten werden terugbetaald, dat het hun plicht en belofte is. Maar neen, neen, neen. Een zandstorm is geen vulkaanuitbarsting, dus geen terugbetaling mogelijk.


Ondertussen heeft Patrick in de luchthaven eindelijk de juiste persoon te pakken gekregen i.v.m. het probleem van ons verloren bootticket en is bovendien in onderhandeling voor eventueel een vlucht. We voelen er weinig voor om nogmaals deze boot te nemen, dus hopen we op een vliegtuig dat snel vertrekt naar Ilha de Santiago. Wat een luxe dat hij Portugees spreekt. De bedienden aanzien hem als een local, waardoor de service net iets beter wordt.


Plots gaat het allemaal heel snel, de manager van TACV neemt Patrick bij de arm en begint te roepen.   "jullie moeten weg, jullie kunnen nu weg als je je haast, er is een vlucht die in 10 minuten vertrekt, neem je bagage!, snel snel!"


In aller haasten nemen we afscheid van onze vrienden, reppen we ons met onze bagage naar de incheckbalie waar een dienstmedewerker ons opwacht en uiteindelijk kunnen we opgelucht maar verward en vermoeid plaats nemen in het vliegtuig richting Tarrafal, richting boot, richting hond, richting thuis.


We hebben het gevoel dat we onze vrienden in Sal in de steek hebben gelaten.


Moe, zo moe....


Klein detail. Dezelfde ferry die we dan toch geen tweede keer namen, zonk 2 dagen later op de oceaan richting het eiland Fogo.....

Tot slot deel 1.

Beste lezers,

Ik ben ondertussen terug en wel in België.

Ik dank jullie allemaal van harte voor het lezen van deze blog  en hoop dat jullie er plezier aan hebben gehad. IK rond hierbij af met een laatste verhaal. Beloofd, het is pittig en in verschillende afleveringen! Hier alvast deel 1.

Dus laten we even terug gaan naar een aantal weken geleden….

1. Het gemis

Het is bijna zover. Nog 1 nachtje slapen en het ventje landt op Kaapverdiaans territorium. Ik ben de vorige nacht van het eiland Santiago naar het eiland Sal gereisd en loop nu zenuwachtig rond in mijn kamertje in het pension. “Zou hij wel komen?”, “ Zal het vliegtuig wel opstijgen in België met al die sneeuw?”, “Zal hij wel op het juiste eiland afstappen?” … 

Slapen gaat niet, … nog 11 uur en ik mag hem gaan ophalen. Na 2 maanden en duizenden kilometers afstand is het gemis groot. Duizenden rampscenario’s doorkruisen mijn gedachten. “Waarom stuurt hij geen berichtje?”, “Zou hij zich overslapen hebben?”

Ik probeer een boek te lezen maar de letters dansen voor mijn ogen en geen enkele zin blijft hangen. Een filmpje zien gaat ook al niet, want ik heb per ongeluk daarnet mijn glas water over mijn computer omgegooid, dus deze ligt helemaal uiteen gehaald te drogen op het nachtkastje.

(…)

De luchthaven, de taxi zet mij na een verschrikkelijke nacht eindelijk af aan de ingang. Ik loop als een kieken zonder kop zenuwachtig door de lobby. Ik zie in de verte een vliegtuig landen en passagiers uitstappen maar kan geen silhouetten herkennen. Het wachten duurt langer dan normaal. Elke seconde voelt aan als een minuut, elke minuut als een uur,…

“Waar blijft hij toch?”. Passagiers verschijnen in de inkomhal met hun valiezen.  Maar ik zie hem nog niet. De taxichauffeur komt naast mij staan. “Where is Patrick? Patrick no here?”. Ik grijns hem tussen mijn tanden een verwensing toe en voel hoe mijn vingers kriebelen om hem geen mep te verkopen.

Hij is al 20 minuten geland. Waar blijft hij toch? Ik moet plassen, alweer… Maar durf niet. Stel dat hij eraan komt en ik zit op het toilet…  Wachten, wachten, wachten, ….

Ik haat wachten. Ik heb het altijd al gehaat en zal het ook altijd haten. Het is een fenomeen dat gepaard gaat met tijdverlies en verder niets bijbrengt. Het maakt de blanken zenuwachtig en de Kaapverdianen mak.

En dan plots… ik durfde er al niet meer op te hopen… verschijnt de man in de hal van de luchthaven waar ik 2 maanden geleden afscheid van heb genomen om deze reis te ondernemen. Deze man die me toen beloofde op bezoek te komen en die me terug mee naar huis zal nemen…

2. De gezamenlijke reis, Van Sal naar Mindelho.

Vandaag vertrekken we op Sal naar Mindelho. Morgen is het oude jaar en er bestaat geen betere plaats om dat te vieren dan in de culturele hoofdstad van het land, Mindelho. Wanneer we op de luchthaven aankomen, blijkt het vertrek van ons vliegtuig zomaar verplaatst naar de namiddag. Geen paniek hoor, dit is hier een vrij normaal fenomeen. Patrick kijkt een beetje vreemd wanneer ik hem dat uitleg, maar al snel nemen we een taxi (op kosten van de maatschappij) en rijden we het eiland rond om wat bezienswaardigheden te gaan bekijken in afwachting van onze effectieve vlucht.

Het eiland Sal heeft buiten zijn surfscene en zijn resorts weinig te bieden, het is dor en bruin met 1 berg in het centrum. Het waait er ontzettend hard en de wegen zijn slecht aangelegd.

Maar een uitje naar de salina’s (zoutmeren) is zeker de moeite waard. Het is nog vroeg dus we hebben het hele dal voor onszelf. De eerste zonnestralen weerspiegelen een roze kristalachtige gloed op het zout. Het is prachtig, rustig en verlaten.

Ik zie Patrick met volle teugen genieten van de eerste ochtendzon op zijn gezicht. Na 2 maanden Belgische winter en hard labeur. Ik merk dat hij heel mager is geworden. Zijn huid ziet er perkamentgrijs uit, zijn wangen zijn ingevallen en zijn broek hangt.

Hoog tijd om van deze vakantie een oase van rust en genot te maken.

Maar of dat hier zo evident is … lees je verder.

3. Mindelho


Met 6 uur vertraging landen we dan toch op Sao Vicente. De taxi rijdt ons samen met een Brits koppel naar het gevraagde hotel. De receptionist blijkt niet aanwezig te zijn, dus we nemen in afwachting van zijn komst een drankje in de bar-restaurant onder het hotel gelegen. De dienster neemt onze bestelling op. Zowel Patrick als het Britse koppel zijn wat geïrriteerd wegens de afwezigheid van de receptionist. Het andere personeel  van het hotel kan hem niet bereiken, niemand weet om hoe laat hij gaat komen of waar het reservatieboek ligt, of welke kamersleutel aan nieuwe gasten mag worden gegeven. Het enige wat je kan doen is "wachten".


De dienster verschijnt terug met een papiertje, en vraagt ons om de bestelling te herhalen. Ze schrijft het met veel moeite op en verdwijnt weer, om een paar minuten later zonder papiertje aan onze tafel opnieuw dezelfde bestelling op te nemen en terug te verdwijnen.


Patrick kijkt me veelvragend aan. Ik probeer hem uit te leggen dat die dingen hier normaal zijn. Zowel opschrijven als onthouden zijn niet de sterkste kant van het personeel... Een bestelling moet je gemiddeld 3 à 4 keer herhalen. En maak het zeker niet te moeilijk met een ongelijk aantal voorgerechten tegenover hoofdschotels of dranken, want dan zijn ze helemaal in de war en loopt het gegarandeerd mis.


Ik besef op dat moment dat  mijn proces van acclimatisatie aan de lokale capriolen vergevorderd is en dat de kleine ergernissen van de nieuwkomers aan mij voorbij gaan. Als dit maar niet te veel stof doet opwaaien tussen mijn ventje en ik .... 


Gelukkig krijgen we eindelijk onze drankjes en volgt onze kamersleutel vrij snel. De kamer is mooi en de douche warm! Wat een luxe, na 2 maanden koud of geen water.


Morgen is het Oude Jaar en zullen we samen met de kapitein en co een heerlijk feestje bouwen. Dat is alvast een belofte!


4. Oude jaar


En een feestje wordt het. Met meer dan 20 man schuiven we samen aan aan een lange tafel in een klein lokaal restaurant. Onze groep is een mengelmoes van zeevaarders, circusartiesten, muzikanten, aanhang en kinderen. De bediening is slecht, het eten eveneens, maar de wijn smaakt en de sfeer is uitgelaten. Iedereen heeft zin in plezier.


Het vuurwerk om middernacht is prachtig en de straten vullen zich met honderden mensen die in de centrale straat het nieuwjaarsoptreden willen bijwonen.


De muzikanten gaan van start op een groot centraal podium, de massa stroomt toe, de sfeer is uitgelaten. Er wordt in de straten gedanst, gedrongen en gedronken. Veel gedronken...


En de muziek staat luid... veel te luid ...


De hele nacht lang speelt de ene na de andere band de massa toe.


En de muziek is slecht... veel te slecht ....
En luid, veel te luid.


We dringen ons tussen de massa naar het hotel, waar de beats van de bands de muren doen daveren.  De muziek houdt niet op tot 07h00  in de ochtend. Honderden mensen zijn nog aan het feest vieren in de straten van Mindelho, buiten en luid.


De nacht wordt dag, de dag wordt nacht.  En ook op de 2e nacht van het jaar slippen de straten toe van het volk, wordt er gefeest, gedronken en gedanst op het ritme van te luide decibels.


Nieuwjaar in Mindelho... Dit was het dan.


Ik wens jullie hierbij het allerbeste voor 2015!




5.  Ziek ventje


Het is 2 januari. Patrick voelt zich niet al te best. Hij ziet er bleek uit, zijn maag protesteert en hij rilt van de kou. Een wandeling voor wat frisse lucht gaat moeizaam.
Dit klopt niet. Dit is geen mega-Nieuwjaarskater.


We besluiten vroeg te gaan slapen en de nacht af te wachten. Patricks situatie verslechtert met de uren. Het rillen verandert in een koortsachtig ijlen en  bij elke aanraking kermt hij van de pijn. Ook zijn darmen houden hem wakker tussen het bed en de pot. Ik ben ongerust, heel ongerust.


Ik besluit een ziekenwagen erbij te halen, ondanks zijn protest. Deze brengt ons onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde privéziekenhuis. Van zodra we binnenkomen, staat een heel leger verplegers en verzorgenden klaar met spuiten, baxters, pillen en drankjes. Zijn bloed wordt onmiddellijk onderzocht, bij vermoeden van salmonellavergiftiging.









De volgende 4 uren wordt de ene baxter vervangen door een andere en volgt de ene spuit de andere op. Patrick wordt de hele tijd gemonitord. Hij slaapt tussen de spuiten door, die hij helaas heel slecht ervaart.


De bloeduitslag is negatief, geen salmonella. Dat is een hele opluchting.


Een soortgelijke maar minder gevaarlijke bacterie werd wel in zijn bloed gevonden. Waarschijnlijk opgelopen bij het eten van vis of het drinken uit een glas dat met besmet water werd gewassen.


Ook hier word ik alweer geconfronteerd met het acclimatisatieproces. Na 2 maanden hier in Cabo Verde maak ik me helemaal geen zorgen meer over al dan niet goed doorbakken vis of vlees of ijsklontjes of water. Had ik niet beter moeten uitkijken voor hem? Hadden we niet beter moeten weten en voorzichtiger moeten zijn met eten en drinken?


We betalen met plezier de hoge rekening, en met een tas vol antibiotica wandelen we als 2 oudjes terug naar het hotel. Moe maar in zeker zin opgelucht. Binnen een paar dagen zou hij weer helemaal de oude zijn. Dit is het meest efficiënte ziekenhuis dat ik in mijn hele leven heb gezien. En dit in Cabo Verde...

Kreoolse kerstgekte

tarrafal, in de ban van Kerstmis

Deze week is het Kerstmis. Een periode van eetfestijnen, overdaad, maar vooral van familie en van gezellig samenzijn. Ik durf toegeven dat ikzelf niet echt een grote fan ben van deze periode, maar toch ben ik ook niet ongevoelig voor de charme van de vele lichtjes, de gezangen en de smaak van de jenever onder de kerstboom.
Ook in mijn appartementje in Antwerpen wordt deze elk jaar opgezet en versierd met de mooiste ballen en poppetjes, wordt de kerststal uitgestald, worden cadeautjes ingepakt en kaarsen gebrand.

Maar dit jaar is het anders. Wat is een familiefeest zonder familie, een kerstboom zonder sneeuw of een kerstgebak bij 30 graden...

Maar in Cabo Verde denken de mensen er duidelijk anders over.

Het eens zo rustige Tarrafal is in een paar dagen tijd veranderd in een heksenketel.
De boten hebben de marina verlaten en haasten zich naar Mindelho.

Families uit binnen- en buitenland verenigen zich hier massaal met als enige doel, het vieren van de geboorte van onze Christus.

De markt barst letterlijk uit zijn voegen en handelaars verkopen hun waar buiten de muren van de mercado, vrouwen zijn druk in de weer met het verzamelen van de nodige ingredienten voor het familiale feestmaal, de kapperszaken puilen uit, vlechtjes worden gedraaid, voeten worden verzorgd, nagels gekleurd in duizenden tinten, muziek klinkt overal uit de boxen... Het is wel geen kerstmuziek.













De straten vullen zich met de mooiste meisjes, uitgedost in korte rokjes, gevolgd door lustige blikken van de mannelijke tegenhang. Dakwerkers fluiten, jongens volgen. Eenden worden geslacht, varkens gebraden, kippen onthoofd en grogg wordt gebrouwen. Iedereen is opgetogen en blij.

Er wordt op straat en in de supermarkt veel gekocht en nog meer gedronken. Ook de neveneffecten hiervan vullen het straatbeeld. Dronken mannen vallen de zaken lastig en worden letterlijk met de basballknuppel verjaagd door boze werkende vrouwen.


Ik ben er getuige van terwijl ik me zelf laat opmaken in een klein kapperszaakje. Na 2 maanden wildgroei heb ik dringend nood aan iets dat lijkt op een kapsel en ook mijn voeten hebben geleden onder het lopen op versleten sletsen en blote voeten. Met een botte schaar gaat mijn kapstertje tekeer, ik betwijfel of ze ooit Europees haar heeft geknipt, maar het kan me niet deren.  Ook ik heb zin in een doen alsof, in mooi en "bassoff" voor de dag te komen. En eerlijk, wat kan je verwachten voor 3 euro.

Maar niet iedereen heeft evenveel zin in een feest. Evelyn loopt al dagen nerveus en krikkelig rond. Ze wijst elke kestuitnodiging af en verandert elke dag weer van plan.

Ze wil laten uitschijnen dat Kerst haar niets doet, maar kan de stress van haar ontkenning voor mij niet verschuilen.  Ik begrijp haar niet. Ik probeer haar te overhalen om er gewoon een leuke zonnige dag van te maken zoals de andere dagen, met een vis op de grill, een cake in de oven en een spel op tafel, maar niets kan haar gemoed temperen. Ik besluit me er verder niet druk over te maken en gewoon de dag te beleven zoals deze komt.

Het zal toch waarschijnlijk eindigen zoals steeds met rijst en vis, al dan niet op het strand of op een boot. Hoe slecht kan je af zijn.
De middernachtmis met lokale gospelmuziek lijkt me eveneens een niet te missen iets.

Sinds een paar dagen is bij zonsondergang de vulkaan Fogo weer in zicht en is de oceaan tot rust gekomen.  Ondanks de aanwezigheid van vele kwalleneitjes in het water die pijnlijk branden, duik ik elke ochtend ritueel het frissere water in op zoek naar de schatten van de onderzeese landschappen.

Hier met mijn tijdelijke vrienden en met mijn kleine pup Estelle, die ik binnenkort met pijn in het hart zal achterlaten bij een vriend in Tarrafal.

Hier onder de Kreoolse zon zal ze in alle vrijheid kunnen groot worden, zal ze lopen op het  strand, zal ze ravotten met andere honden, zal ze keffen en blaffen...

Maar eerst nog wat reizen en verkennen, ontmoeten en beleven, feest vieren en genieten.

Ik wens jullie bij deze heerlijke feestdagen, feliz nadal, buen ano en tot in 2015 allemaal!

Gezonde cola

Vandaag maken we een gezonde coladrank.

Evelyn geeft me vandaag onder mijn voeten.
"Nathalie, you drink too much coffee and cola. That is not healthy. You should drink more water"!

Evelyn let heel hard op haar gezondheid, snoept amper, drinkt enkel alcohol in het weekend en sport dagelijks en veel. Ze staat elke ochtend om 07h00 uur op om te gaan joggen met de honden, gaat elke avond met de meisjes op het strand aerobicen, en doet tussendoor nog wat stretch/ en peddeloefeningen. Ze drink veel water en thee. Ze rookt wel een beetje.

Water drinken dus... Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet veel aan vind. Er zijn lekkerdere dingen, niet waar?

Het water van de kraan hier heeft bovendien een aparte smaak. Het bevalt me niet echt.

Reisboeken zullen je afraden om het lokale water te consumeren, maar ik doe het al sinds mijn aankomst hier, en buiten een eerste dag met wat verhoging en een stijve nek, heb ik op geen enkel moment last ondervonden.  Het maakt integendeel mijn lichaam sterker en resistenter tegen virussen en bacterien, en het leven wordt er hier bovendien een pak gemakkelijker op.

Ik moet me geen zorgen meer maken over ijsklontjes bij een drankje en kan zorgeloos gewassen rauwkost bestellen of mijn tanden aan de kraan poetsen.

"let me make you a healthy cola", Evelyn duikt de keuken in.

De laatste weken beperkt het aanbod van fruit op de markt zich tot papaya en banaan en een markkraamster fluisterde haar dit recept in om meer vitamine C op te nemen.

Dus dames! Here we go!

Wat hebben we nodig?

Een fles gevuld met water
Verse tamarinde
Eventueel wat suiker naar smaak, tegen de bitterheid.



Een handvol tamarinde is voldoende om 5 liter sap te maken.
De tamarinde lijkt op een  zwart/bruine boon en is plakkerig en pekkerig.

Je hoeft enkel de steeltjes van de tamarinde te verwijderen, de tamarinde vervolgens in een fles water steken en schudden maar!!!

Heel hard en lang schudden, tot de bonen verpulveren en het water een cola achtige bruine kleur krijgt.



De initiele smaak is bitter, dus hoe langer je schudt, hoe geconcentreerder de bittere smaak zal zijn.

Voeg suiker of een andere zoetstof toe naar eigen smaak.
Filter de fles en haal de tamarindebonen eruit.

En voila! U heeft een gezonde, Kaapverdische versie van cola gemaakt.
En eerlijk gezegd, zeker niet slecht!



Misschien met de voornemens voor het nieuwe aankomende jaar....

Ik beloof niks!

Mijn eerste schooldag

Vandaag ga ik weer naar school.

Nelson, de leraar Engels van het college in Tarrafal heeft mijn assistentie gevraagd om bij te staan in zijn klas met conversatieofeningen met zijn leerlingen.

Ook Naima, de vrouw van de kapitein, wordt uitgenodigd. Ze spreekt enkel Frans, maar dat lijkt Nelson geen probleem. Dan oefenen ze dat ook maar ineens.

Samen wachten we als 2 brave schoolmeisjes, op tijd, aan de schoolpoort op onze leraar, die maar niet komt.
De bel kondigt het einde van de pauze aan. Leerlingen stromen in en uit en verdelen zich onder de verschillende lokalen.

Het valt me op dat de school een echt open huis is. De leerlingen kunnen vrij het gebouw in en uit, en tijdens de pauze gaan ze naar buiten om broodjes, drankjes en snoep te kopen bij de dames aan de overkant van de straat die daar de hele dag gehurkt zitten met hun koopwaar. Dit is een heel andere sfeer dan het strenge college waar ik werd opgesloten.

10h00. 10h05...10h10. De leraar is te laat, de lessen zijn al gestart.
10h15... nog steeds geen Nelson. En we wachten.

Heb ik jullie al verteld dat wachten de nationale sport is in dit land? Overal moet je steeds en lang wachten. En het rare is dat iedereen dat ook braaf doet, niemand wordt zenuwachtig of lastig. Iedereen wacht gewoon, ... wacht gewoon, ... wacht gewoon,  overal en altijd. Iedereen wacht.

10h20... een kleine rode auto nadert. Daar is onze jonge leraar.

Op zijn dooie gemak slentert hij de school binnen en begroet ons hartelijk.

We gaan samen de klas binnen en meteen staan een handvol leerlingen recht.

"Good morning my friends", begroet Nelson zijn leerlingen.
"Good morning, teacher", antwoorden ze allemaal braaf en ingeoefend in koor, "how are you, today sir?"

Nelson stelt ons voor aan zijn pupillen. Hij legt hen uit dat we eerst samen kerstliederen gaan zingen, in het belang van hun algemene culturele kennis, en dat ze ons vervolgens vragen kunnen stellen in het Frans en het Engels, om zo hun talen te oefenen.

Naima en ik kijken rond in het lokaal.  Wat zijn deze studentjes mooi uitgedost in uniform. Het valt ons meteen op hoe braaf deze kinderen zijn. Er wordt niet gebabbeld, er wordt niet geschuifeld, iedereen neemt braaf plaats. Een van de grotere meisjes deelt de papieren uit met de kerstliedjes, en Nelson start de opnameband.

Hij zingt voor en de leerlingen herhalen.

We wish you a merry christmas,
We wish you a merry christmas,
We wish you a merry christmas
and a happy New Year

Zowel de jongens als de meisjes zingen vrolijk en luid mee. Ik schat ze rond de 16 jaar. Ik bedenk me dat ik op deze leeftijd helemaal achteraan in de klas zat, ineengedoken en verstopt voor enige actie, om vooral niet deel te nemen, en zeker niet aan enig gezang of geklap.

Good tidings to you, wherever you are
Good tidings for Christmas and a Happy New Year.

De deur staat wijd open en ik kan door de deuropening een andere klas zien, waar de leerlingen geconcentreerd aan het noteren zijn. Ook de deur van hun klas staat open.
Het is in de gangen een heel geroezemoes en ik vraag me af hoe deze leerlingen uberhaupt iets van de les kunnen volgen met onze luide muziek daarbovenop.
Maar niemand schijnt er zich aan te storen, ze schrijven ijverig verder en ook de leraar gaat gewoon door met zijn les.

Dashing through the snow, in a one horse open sleigh
Over the fields we go, laughing all the way

We vangen een tweede kerstliedje aan. Nelson zingt voor, de leerlingen doen hem na.

Bells on bobtail ring, making spirits bright
What fun it is to ride and sing a sleighing song tonight

Er wordt gezongen en geklapt...
Maar niets genoteerd, noch op het bord, noch in een schrift.

Geen enkele leerling vraagt naar de betekenis van een woord, de leraar vertaalt geen zin. Ik zie geen woordenboeken.

Er wordt enkel herhaald, gezongen en geklapt. De een al luider dan de andere.

Naima en ik kijken elkaar vragend aan. Wat heeft dit voor zin, zie ik haar denken.
Zouden ze de taal al zo goed beheersen dat ze geen uitleg nodig hebben?

Jingle bells, jingle bells, jingle all the way
O what fun, it is to ride in a one horse open sleigh
Jingle bells, jingle bells, jingle all the way

En we zingen verder.

Feliz Navidad
Feliz Navidad
Feliz Navidad
Prospero Ano y Felicidad

Een jonge man betreedt de klas met een grote marmite vol rijst en vlees. Op de centrale tafel worden sappen in diverse kleuren, cakes en snoepjes uitgestald.

Nelson legt ons uit dat het de laatste les is voor de vakantie en dat hij er een feestje van wil maken.

Naima kijkt op haar klok, We zijn ondertussen al een uur aan het zingen, maar van enige uitwisseling met de studenten is er geen sprake.

Nelson stopt de band, ik denk dat we zijn uitgezongen.
Hij nodigt de leerlingen uit om elks een vraag te stellen aan mij  of aan Naima, in het Engels of in het Frans.

Er valt een grote stilte... de leerlingen kijken elkaar aan, vermijden enig oogcontact en schuifelen zenuwachtig heen en weer over hun stoel.
Hier komt niets van.

Ik neem zelf het initiatief en duid een leerling aan om me iets te vragen. Hij bloost en stottert, maar komt niet veel verder.

Een dapper meisje staat op en probeert in haar beste Engels te vragen hoe ik heet.
Ik beantwoord haar vraag en stel haar zelf een vraag. Daar had ze blijkbaar niet op gerekend want haar blik kruist angstig die van haar leraar in de hoop op enige hulp.

Ook Naima probeert van haar kant studenten aan te spreken en hen vragen te stellen, maar ook hier loopt het erg stroef. Deze jongeren hebben totaal geen talenkennis.

Nelson probeert de boel wat te helpen en zet moderne muziek op, in het Engels. Het is een R n B nummer, dat ik niet ken, met de lokale tonen en beats. De leerlingen beginnen meteen de lyrics na te zeggen, te zingen en te klappen, maar het is voor iedereen duidelijk dat ze de betekenis van de woorden niet kennen.

Gelukkig maar, denk ik bij mezelf, want uit deze songs vrees ik dat ze niet veel goeds gaan leren....

Of word ik te oud?



Kleine meisjes in schooluniform

Moho Verde, een heerlijke vismarinade, lekker en simpel

Moho Verde 

Deze vismarinade maak je in een mum van tijd klaar en het is heerlijk!

Ingredienten

5 lookteentjes
4 mini chili pepers, malagetta is de lokale naam
sap van 1 limoen
1 bussel peterselie
grof zeezout
1 kilo vis

Plet alles in een vijzel tot een fijn mengsel.
Kuis de vis .
In de buikopening van elke vis steek je een eetlepel moho verde.
Voor extra smaak smeer je ook wat marinade op de huid van de vis.

In de ban van de wind

Tarrafal in de ban van de wind

Het is een rare week in Tarrafal. Het weer is plotsklaps sterk veranderd met  een dik wolkengordijn, en een hevige wind die iedereen nerveus maakt. De oceaan is hevig en onrustig, het water voelt vijandig kouder aan.

Onze huishonden en buurtstraathonden  lopen er onrustiger bij dan gewoonlijk en geraken vaker dan normaal verhit door andere buurtstraathonden die eveneens nerveus in de straten doelloos ronddwalen.

Estelle is huileriger en aanhankelijker dan normaal. Ze blaft bij het minste en wijkt geen meter van mijn zij, waar ik ook naartoe ga.

Ook Marly, Evelyns hond, schijnt last te hebben van de wind, hij blaft de hele nacht door, en bijt elke schoen kapot die zijn pad kruist.

Maar niet alleen de dieren lijken de  weersomstuit te ondergaan.

Ook Evelyn loopt op de toppen van haar tenen, het is een slechte week voor haar want de klanten kwamen niet opdagen voor massages. En bij onze vrienden neem ik het zelfde verschijnsel waar.

Niemand lijkt zin in niets te hebben.
Visgrillades worden nog vaker afgelast, het strand is leeg, de straten zijn verlaten, cafe-s sluiten vroeg de deuren... Er valt nog minder te beleven dan anders.

Tarrafal lijkt wel in een spookdorp veranderd.

Het valt des te meer op dat de helft van de huizen onbewoond is achtergebleven, wegens de migratie naar Europa, en voor de eerste keer sinds mijn aankomst in Cabo Verde voel ik alsof de leegte van de huizen in mezelf word weerspiegeld.

Ik duik in mijn boeken of letterlijk in de oceaan tussen de gekleurde vissen om aan de spanningen te ontsnappen, want ook de incidenten stapelen zich de laatste dagen op.

Er wordt gebekvecht en gescholden, vrienden onder elkaar. wanneer een mooie vrouw passeert. Enfin, niet dat dat anders geen dagelijks fenomeen is, maar het voelt alsof het er  heviger en lelijker aan toe gaat. Het kan aan mijn perceptie liggen.

De zatlappen lijken meer kabaal te maken dan doorgaans.

En ook hier ten huize....

Salsa en Rozi kwamen vandaag op koffie. Allebei zagen ze er afgemat en triestig uit.

Salsa is een jonge Zwitserse surfster die verliefd werd op een lokale knapperd en zwanger werd. Helaas hield de relatie niet stand. Ze werkt nu telkens een paar maanden in Zwitserland en met dat geld kan ze hier dan een paar maanden leven. Ze blijft hopen dat de vader van haar kind haar ooit terug wil... De hoop op een exotisch leven met hem lijkt haar vandaag verder dan ooit.

Ook  Rozi, mijn Italiaanse vriendin van de cocktailstrandbar, kende gelukkigere dagen. Ze bereidt zich voor op een leven met haar ongeboren baby, die ze  naar alle waarschijnlijkheid alleen zal moeten opvoeden. Ook haar droom lijkt aan dingelen.

Zo kom ik ook te weten dat Miguel, een niet al te betrouwbare strandrat, opgepakt werd onder de verdenking van diefstal van materiaal op de boten in de baai. Hij werd zonder enige vorm van deftige verdediging naar de gevangenis van Praia gebracht waar hij een celstraf van 8 maanden moet uitzitten. Geld voor een echte advocaat heeft hij niet.

Gisteren werden wij allen uit onze slaap gebruld. De francaise van hierboven werd  na een avondje stappen met haar lokale toyboy opgewacht door zijn niet zo gelukkige zwangere vrouw. En afgaand op het geschreeuw en de vele blauwe plekken die we 's anderendaags bij haar konden vaststellen, ging het er hevig aan toe.
Zo regelen de vrouwen deze dingen hier blijkbaar... Dames, neem nota!

De politie kwam, maar leek meer aandacht  te hebben voor het vrouwelijke schoon in het huis, dan voor het voorval zelf.

Gelukkig heeft Evelyn vandaag iedereen gemobiliseerd om een einde te maken aan dit alles. Ze wil met vrienden  vis grillen en feesten op het nabije surfstrand.
In de meeste gevallen, wanneer er iets wordt georganiseerd, gaat het toch niet door. Organiseren is niet de lokale specialiteit. Maar als Evelyn iets in haar hoofd heeft, geloof mij, dan "it happens".
De mannen hebben in de loop van de dag massaal veel vis gebracht, Evelyn en ik  zijn naar de plantages gegaan voor verse zoete aardappel, er wordt pastasalade gemaakt, hout verzameld en grogg besteld.

Hopelijk kan de zachte smaak van de vis in combinatie met de zoete alcohol de gemoederen wat bedaren in afwachting tot het weer weer keert .

De harde wind bracht ons ook een nieuwe bezoekster, Lena.
Ze vertrok uit Frankrijk, als een dief in de nacht, op de vlucht voor een mislukte relatie en strandde met 50 euro op zak in Tarrafal. Ze is frivool en levendig, en maakt door haar knappe verschijning elke man hier nog zotter dan ze al zijn. Ze danst, speelt muziek en hoopt hier wat muzikale ervaringen op te kunnen doen met de lokale muzikanten, al zijn die hier niet erg aanwezig.

Ze draait iedereen rond haar vingers, liegt, verleidt en geraakt zo aan eten, drinken, een slaapplaats en andere noodzakelijkheden. Het is een echte "allumeuse" en een manipulatrice. Ze kan 2 stenen doen vechten door enkel met haar mooie ogen te blinken. Ze neemt en profiteert, dat het een lieve lust is en iedereen valt voor haar charmes.

Ik observeer haar met enig amusement, want ondanks dit alles kan ik haar best af. Geef toe, je moet toch lef en een zekere persoonlijkheid hebben om anderen te laten opdraaien voor alles wat je nodig hebt.  Ze eet, drinkt en rookt letterlijk uit iedereens hand.

Evelyn kan haar niet uitstaan, daarvoor is ze veel te rechtvaardig. Deze nacht is Lena er alweer in geslaagd om zich in het huis te laten uitnodigen, en vanmorgen rook ik terwijl ze al weg was, mijn eigen parfum door het huis. Zoals ik al zei, ze neemt en vertrekt als een dief in de nacht. Evelyn is woedend want haar sigaretten bleken verdwenen en "ze had ten minste uit dankbaarheid de afwas kunnen doen!".

Ik vrees dat we hier nog dingen gaan beleven met haar.

Tijd voor mij nu om vis te gaan kuisen, maar alvast voor ik afscheid neem, een aantal wist je datjes

Wist je dat
... er voor elke inwoner in cabo Verde 3 straathonden leven
... er amper mannen in tarrafal leven tussen de 30 en de 50 jaar, allen emigreerden naar Europa in de hoop op werk, wat een rare sfeer geeft in het dagelijkse leven.
... grogg in combinatie met ponch een heerlijke drank is
... grogg in combinatie met ponch een gevaarlijk sterke drank is
... wasmachines hier amper bestaan omdat electriciteit te duur is
... dat kleren met de hand wassen een klotejob is
... ik dinsdag vrijwilligerswerk ga doen in de lokale school
... ik ondertussen al mijn schoenen ben kwijtgespeeld, vraag me niet hoe en waar.
... vis en rijst ondertussen uit mijn oren groeien
... binnen 14 dagen mijn lief afkomt