Tot slot deel 1.

Beste lezers,

Ik ben ondertussen terug en wel in België.

Ik dank jullie allemaal van harte voor het lezen van deze blog  en hoop dat jullie er plezier aan hebben gehad. IK rond hierbij af met een laatste verhaal. Beloofd, het is pittig en in verschillende afleveringen! Hier alvast deel 1.

Dus laten we even terug gaan naar een aantal weken geleden….

1. Het gemis

Het is bijna zover. Nog 1 nachtje slapen en het ventje landt op Kaapverdiaans territorium. Ik ben de vorige nacht van het eiland Santiago naar het eiland Sal gereisd en loop nu zenuwachtig rond in mijn kamertje in het pension. “Zou hij wel komen?”, “ Zal het vliegtuig wel opstijgen in België met al die sneeuw?”, “Zal hij wel op het juiste eiland afstappen?” … 

Slapen gaat niet, … nog 11 uur en ik mag hem gaan ophalen. Na 2 maanden en duizenden kilometers afstand is het gemis groot. Duizenden rampscenario’s doorkruisen mijn gedachten. “Waarom stuurt hij geen berichtje?”, “Zou hij zich overslapen hebben?”

Ik probeer een boek te lezen maar de letters dansen voor mijn ogen en geen enkele zin blijft hangen. Een filmpje zien gaat ook al niet, want ik heb per ongeluk daarnet mijn glas water over mijn computer omgegooid, dus deze ligt helemaal uiteen gehaald te drogen op het nachtkastje.

(…)

De luchthaven, de taxi zet mij na een verschrikkelijke nacht eindelijk af aan de ingang. Ik loop als een kieken zonder kop zenuwachtig door de lobby. Ik zie in de verte een vliegtuig landen en passagiers uitstappen maar kan geen silhouetten herkennen. Het wachten duurt langer dan normaal. Elke seconde voelt aan als een minuut, elke minuut als een uur,…

“Waar blijft hij toch?”. Passagiers verschijnen in de inkomhal met hun valiezen.  Maar ik zie hem nog niet. De taxichauffeur komt naast mij staan. “Where is Patrick? Patrick no here?”. Ik grijns hem tussen mijn tanden een verwensing toe en voel hoe mijn vingers kriebelen om hem geen mep te verkopen.

Hij is al 20 minuten geland. Waar blijft hij toch? Ik moet plassen, alweer… Maar durf niet. Stel dat hij eraan komt en ik zit op het toilet…  Wachten, wachten, wachten, ….

Ik haat wachten. Ik heb het altijd al gehaat en zal het ook altijd haten. Het is een fenomeen dat gepaard gaat met tijdverlies en verder niets bijbrengt. Het maakt de blanken zenuwachtig en de Kaapverdianen mak.

En dan plots… ik durfde er al niet meer op te hopen… verschijnt de man in de hal van de luchthaven waar ik 2 maanden geleden afscheid van heb genomen om deze reis te ondernemen. Deze man die me toen beloofde op bezoek te komen en die me terug mee naar huis zal nemen…

2. De gezamenlijke reis, Van Sal naar Mindelho.

Vandaag vertrekken we op Sal naar Mindelho. Morgen is het oude jaar en er bestaat geen betere plaats om dat te vieren dan in de culturele hoofdstad van het land, Mindelho. Wanneer we op de luchthaven aankomen, blijkt het vertrek van ons vliegtuig zomaar verplaatst naar de namiddag. Geen paniek hoor, dit is hier een vrij normaal fenomeen. Patrick kijkt een beetje vreemd wanneer ik hem dat uitleg, maar al snel nemen we een taxi (op kosten van de maatschappij) en rijden we het eiland rond om wat bezienswaardigheden te gaan bekijken in afwachting van onze effectieve vlucht.

Het eiland Sal heeft buiten zijn surfscene en zijn resorts weinig te bieden, het is dor en bruin met 1 berg in het centrum. Het waait er ontzettend hard en de wegen zijn slecht aangelegd.

Maar een uitje naar de salina’s (zoutmeren) is zeker de moeite waard. Het is nog vroeg dus we hebben het hele dal voor onszelf. De eerste zonnestralen weerspiegelen een roze kristalachtige gloed op het zout. Het is prachtig, rustig en verlaten.

Ik zie Patrick met volle teugen genieten van de eerste ochtendzon op zijn gezicht. Na 2 maanden Belgische winter en hard labeur. Ik merk dat hij heel mager is geworden. Zijn huid ziet er perkamentgrijs uit, zijn wangen zijn ingevallen en zijn broek hangt.

Hoog tijd om van deze vakantie een oase van rust en genot te maken.

Maar of dat hier zo evident is … lees je verder.

3. Mindelho


Met 6 uur vertraging landen we dan toch op Sao Vicente. De taxi rijdt ons samen met een Brits koppel naar het gevraagde hotel. De receptionist blijkt niet aanwezig te zijn, dus we nemen in afwachting van zijn komst een drankje in de bar-restaurant onder het hotel gelegen. De dienster neemt onze bestelling op. Zowel Patrick als het Britse koppel zijn wat geïrriteerd wegens de afwezigheid van de receptionist. Het andere personeel  van het hotel kan hem niet bereiken, niemand weet om hoe laat hij gaat komen of waar het reservatieboek ligt, of welke kamersleutel aan nieuwe gasten mag worden gegeven. Het enige wat je kan doen is "wachten".


De dienster verschijnt terug met een papiertje, en vraagt ons om de bestelling te herhalen. Ze schrijft het met veel moeite op en verdwijnt weer, om een paar minuten later zonder papiertje aan onze tafel opnieuw dezelfde bestelling op te nemen en terug te verdwijnen.


Patrick kijkt me veelvragend aan. Ik probeer hem uit te leggen dat die dingen hier normaal zijn. Zowel opschrijven als onthouden zijn niet de sterkste kant van het personeel... Een bestelling moet je gemiddeld 3 à 4 keer herhalen. En maak het zeker niet te moeilijk met een ongelijk aantal voorgerechten tegenover hoofdschotels of dranken, want dan zijn ze helemaal in de war en loopt het gegarandeerd mis.


Ik besef op dat moment dat  mijn proces van acclimatisatie aan de lokale capriolen vergevorderd is en dat de kleine ergernissen van de nieuwkomers aan mij voorbij gaan. Als dit maar niet te veel stof doet opwaaien tussen mijn ventje en ik .... 


Gelukkig krijgen we eindelijk onze drankjes en volgt onze kamersleutel vrij snel. De kamer is mooi en de douche warm! Wat een luxe, na 2 maanden koud of geen water.


Morgen is het Oude Jaar en zullen we samen met de kapitein en co een heerlijk feestje bouwen. Dat is alvast een belofte!


4. Oude jaar


En een feestje wordt het. Met meer dan 20 man schuiven we samen aan aan een lange tafel in een klein lokaal restaurant. Onze groep is een mengelmoes van zeevaarders, circusartiesten, muzikanten, aanhang en kinderen. De bediening is slecht, het eten eveneens, maar de wijn smaakt en de sfeer is uitgelaten. Iedereen heeft zin in plezier.


Het vuurwerk om middernacht is prachtig en de straten vullen zich met honderden mensen die in de centrale straat het nieuwjaarsoptreden willen bijwonen.


De muzikanten gaan van start op een groot centraal podium, de massa stroomt toe, de sfeer is uitgelaten. Er wordt in de straten gedanst, gedrongen en gedronken. Veel gedronken...


En de muziek staat luid... veel te luid ...


De hele nacht lang speelt de ene na de andere band de massa toe.


En de muziek is slecht... veel te slecht ....
En luid, veel te luid.


We dringen ons tussen de massa naar het hotel, waar de beats van de bands de muren doen daveren.  De muziek houdt niet op tot 07h00  in de ochtend. Honderden mensen zijn nog aan het feest vieren in de straten van Mindelho, buiten en luid.


De nacht wordt dag, de dag wordt nacht.  En ook op de 2e nacht van het jaar slippen de straten toe van het volk, wordt er gefeest, gedronken en gedanst op het ritme van te luide decibels.


Nieuwjaar in Mindelho... Dit was het dan.


Ik wens jullie hierbij het allerbeste voor 2015!




5.  Ziek ventje


Het is 2 januari. Patrick voelt zich niet al te best. Hij ziet er bleek uit, zijn maag protesteert en hij rilt van de kou. Een wandeling voor wat frisse lucht gaat moeizaam.
Dit klopt niet. Dit is geen mega-Nieuwjaarskater.


We besluiten vroeg te gaan slapen en de nacht af te wachten. Patricks situatie verslechtert met de uren. Het rillen verandert in een koortsachtig ijlen en  bij elke aanraking kermt hij van de pijn. Ook zijn darmen houden hem wakker tussen het bed en de pot. Ik ben ongerust, heel ongerust.


Ik besluit een ziekenwagen erbij te halen, ondanks zijn protest. Deze brengt ons onmiddellijk naar het dichtstbijzijnde privéziekenhuis. Van zodra we binnenkomen, staat een heel leger verplegers en verzorgenden klaar met spuiten, baxters, pillen en drankjes. Zijn bloed wordt onmiddellijk onderzocht, bij vermoeden van salmonellavergiftiging.









De volgende 4 uren wordt de ene baxter vervangen door een andere en volgt de ene spuit de andere op. Patrick wordt de hele tijd gemonitord. Hij slaapt tussen de spuiten door, die hij helaas heel slecht ervaart.


De bloeduitslag is negatief, geen salmonella. Dat is een hele opluchting.


Een soortgelijke maar minder gevaarlijke bacterie werd wel in zijn bloed gevonden. Waarschijnlijk opgelopen bij het eten van vis of het drinken uit een glas dat met besmet water werd gewassen.


Ook hier word ik alweer geconfronteerd met het acclimatisatieproces. Na 2 maanden hier in Cabo Verde maak ik me helemaal geen zorgen meer over al dan niet goed doorbakken vis of vlees of ijsklontjes of water. Had ik niet beter moeten uitkijken voor hem? Hadden we niet beter moeten weten en voorzichtiger moeten zijn met eten en drinken?


We betalen met plezier de hoge rekening, en met een tas vol antibiotica wandelen we als 2 oudjes terug naar het hotel. Moe maar in zeker zin opgelucht. Binnen een paar dagen zou hij weer helemaal de oude zijn. Dit is het meest efficiënte ziekenhuis dat ik in mijn hele leven heb gezien. En dit in Cabo Verde...