De gezonken ferry
We hebben er net 2 wandeldagen opzitten in het prachtige eiland van San Antao (naar mijn mening het mooiste en meest ongerepte van Cabo Verde), samen met een bevriend Duits koppel, Rafael en Martina.
Patrick is al goed bekomen van zijn infectie en heeft er genoten van de mooie wandelingen en geproefd van de lokale specialiteiten die in de valleien worden gemaakt, nl kaas, confituur, vers brood...
We zijn net aangekomen op het vliegveld en moeten alweer vaststellen dat de vluchten niet vertrekken. Wegens een zandstorm die over West-Afrika waait, bleven de vluchten al 2 dagen aan de grond. De hal van de luchthaven zit volgepakt met ongeduldige reizigers, de rij aan de balie van de luchtvaartmaatschappij TACV is eindeloos, het koffiemeisje slaagt helemaal in paniek bij het grote aantal wachtenden aan haar toog, bagages worden op- en weer afgeladen, taxi's komen aan en af gereden, er wordt gebeld, geroepen, geweend.... Het is chaos!
Patrick grabbelt een manager van de luchthaven vast (hij spreekt Portugees, wat een hele troef is hier), en deze vertelt ons dat de vliegtuigen vandaag niet meer gaan opstijgen en dat er onmogelijk voorspellingen voor de volgende dagen kunnen worden gemaakt. We moeten dus terug naar een hotel en de dag nadien naar de luchthaven terugkomen voor nieuwe informatie.
Rafael en Martina zitten verveeld, ze moeten morgen op het eiland Sal hun vlucht terugnemen naar Duitsland, en vanuit Sal vertrekken de internationale vluchten blijkbaar wel....
Ze missen dus hun vlucht naar huis.
Ook Patrick en ik hebben het gezien op Mindelho en willen zo snel mogelijk naar Ilha de Santiago gaan.
We nemen een taxi terug naar de stad en lopen van het ene reisbureau naar het andere.
"Mannen, er vertrekt een ferry vanavond naar Sal, om 20h00! We hebben nog anderhalf uur. We moeten snel naar de haven om tickets te kopen!"
Snel annuleren we de geboekte hotelnacht en haasten ons met de bagage naar de marina. De rij voor de tickets is lang, de meisjes aan de balie zijn traag, er wordt voorgetrokken, geroepen, ruzie gemaakt... Het is chaos opnieuw.
In de rij staat "goeroeman", een jonge man die we gisteren ontmoetten, en die naar eigen zeggen in Portugal in een gemeenschap woont en daar leden doet ontgiften van zichzelf, of van drugs of alcohol. Het is een rare kwibus. Hij is in het bezit van de nieuwste i-phones en laptops, reist de hele wereld rond om nieuwe leden te rondselen en dit zogenaamd enkel door middel van dotaties en giften van tevreden leden... We vermoeden dat hij een soort van sekteleider is. Hij heeft er het charisma voor en de juiste zelfingenomenheid en blablabla...Rafael en Patrick moeten hem niet zo, maar hij is sympathiek dus ik zie geen reden om niet met hem een babbeltje te slaan. Zijn monotome manier van spreken deert me niet, zolang het gesprek niet te lang duurt.
Hij vertelt me dat het belangrijk is om als eerste boven in de bar van de ferry te geraken, want daar zijn er zeteltjes waar je de nacht op kan doorbrengen. Ze zijn beperkt in aantal en daarom zeer gegeerd. Het is een kwestie van haasten en eerst zijn.
Andere mensen hebben blijkbaar dezelfde gedachte, want aan het hek wordt gedrumd, geduwd en getrokken om vooraan in de rij te staan. Er staat een zenuwachtige politieman die iedereen weer achteruitduwt. Hij eist een rij, een rechte, lange, nette rij... het wordt een hele klus.
We spreken met Martina en Rafael af dat de vrouwen goeroeman volgen op het dek zodra de hekken opengaan, om plaats te houden, zodat de mannen de bagage eerst in de buik van de boot kunnen afzetten alvorens naar boven te komen. "Het is toch belangrijk om een beetje te kunnen slapen, want de overtocht gaat meer dan 11 uur duren."
Martina slaagt in paniek. 11 uur? Wat? 11 uur? Je zei 3 uur? Ik wou niet op die boot. Ik wil niet op die boot. Hij gaat zinken, hij is vies, 11 uur? 11 uur vieze toiletten? 11 uur gekots? Oh neen, oh neen, oh neen, ....
De arme meid gaat helemaal door het lint en haar man weet zich geen raad meer. Had ze nu begrepen dat we om 11 uur s avonds zouden aankomen ipv 11 uur onderweg? Ze is zo overstuur dat ze haar man van zich wegduwt en in een hoekje van de hal kruipt, wenend en bevend.
Patrick kijkt me aan. "Doe iets!".
Ik grijp in mijn tas en vind er 2 kleine flesjes whisky van de minibar die we hadden bewaard voor op de boot. Ik loop naar haar toe en ga bij haar zitten. Mijn hand op haar knieën, haar sussend dat het wel zal meevallen, terwijl ik haar de drank aanbied. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Rafael beduusd naar zijn vrouw staren. Ik knipoog hem ter geruststelling. Het komt wel goed!
En inderdaad, een paar geruststellende woorden en vooral de druppels alcohol hebben een verzachtend effect op de zenuwen van de arme Martina. Ze staat moedig op, omhelst haar man, neemt haar bagage bij de hand en gaat in de rij staan., als een ter dood veroordeelde die richting het schavot wordt geduwd.
De hekken gaan eindelijk open, (met 1.5 uur vertraging), mensen drummen, de politieman telt en Martina en ik haasten ons naar boven in de boot op zoek naar een vrije zetel. Wanneer we boven aankomen is goeroeman met zijn aanhang al geïnstalleerd en hij heeft 4 zetels voor ons "gereserveerd". Het voelt wat wrang aan, die wedloop naar een comfortabel zitplaatsje.
Mannen, vrouwen, kinderen stromen toe en nemen allemaal een plaats in op de boot. Ze hebben dekens en zelfs hele matrassen mee en zetten zich tussen de tafels op de grond.
De boot zit helemaal vol en het is een hele puzzel om niet op de liggende mensenmassa te stappen wanneer je naar het wc wilt.
De bar gaat open en er wordt gedronken, veel gedronken. Iedereen schijnt bovendien zijn eigen muziekinstallatie mee te hebben en luidop af te spelen, dus al snel heerst er een kakofonie van jewelste van dronken mannen en luide muziek.
Gelukkig gaan niet al te laat de lichten uit en kunnen we toch een beetje slapen.
Shit, denk ik plots. Het ticket voor de boottocht van Sal naar Santiago dat we de volgende avond zouden nemen hebben we afgegeven bij het opstappen van de boot in Mindelho! De 2 vaarten stonden op hetzelfde ticket.... Dit krijgen we hier NOOIT opgelost!
En wat duurt het lang... waarom zijn we nog niet aan land? We moesten toch al lang van de boot af zijn?
Patrick vraagt aan een bootmedewerker wat er scheelt. Hij vertelt hem dat de kapitein genoodzaakt werd om de vaarsnelheid te verminderen wegens de hevige zee. Hij zou nog zeker een paar uur duren.
Ik zie de paniek op Martina's gezicht opnieuw verschijnen. Ze had daarnet al de hele boot bijeengeroepen bij het zicht van de staat van de toiletten en haar kreet had een bemanningslid niet ongeroerd gelaten, zodanig dat hij zelfs zijn privé-toilet met haar te deelde.
16 uur op deze helboot? En onze vlucht? We komen pas tegen de middag aan in Sal! Alles is verloren! Weg vlucht! Weg vlucht!
Opnieuw proberen we haar tot reden te brengen. Zolang we niets weten over andere boten of vluchten, heeft het geen zin om in paniek te geraken. We kunnen alleen wachten en afwachten.
Het arme schaap valt uiteindelijk toch nog even in slaap op de schoot van haar man.
Het is middag en na een veel te lange boottocht komen we eindelijk aan land op Sal. Rafael en Martina nemen in alle haasten een taxi naar de luchthaven terwijl Patrick en ik proberen uit te leggen aan de baliemedewerker van de ferrymaatschappij dat we ons ticket voor de boot van vanavond in Mindelho hebben afgegeven. De vrouw wijst ons door naar een ander kantoor in de haven, waar we worden doorgewezen naar een kantoor in een ander dorp verderop, dat niet het juiste blijkt te zijn en dus moeten we naar de luchthaven waar we zeker bij de juiste persoon zouden kunnen terechtkomen.
Rafael en Martina zitten ondertussen te onderhandelen in het kantoortje van de luchtvaartmaatschappij. Wanneer ze ons zien aankomen, doet Rafael een negatieve duimbeweging.
Hun vlucht is vanmorgen vertrokken, een volgende vlucht is pas over een paar dagen en zou hen over de 1200 euro kosten. De belofte van TACV om de vorige hotelnacht en taxiritten te betalen wordt hen eveneens geweigerd.
Ik probeer met de manager te praten, maar ze heeft er geen oren naar. Ik tracht haar uit te leggen dat ik hier al heb vastgezeten wegens de vulkaanuitbarsting en dat toen de taxiritten en hotelnachten werden terugbetaald, dat het hun plicht en belofte is. Maar neen, neen, neen. Een zandstorm is geen vulkaanuitbarsting, dus geen terugbetaling mogelijk.
Ondertussen heeft Patrick in de luchthaven eindelijk de juiste persoon te pakken gekregen i.v.m. het probleem van ons verloren bootticket en is bovendien in onderhandeling voor eventueel een vlucht. We voelen er weinig voor om nogmaals deze boot te nemen, dus hopen we op een vliegtuig dat snel vertrekt naar Ilha de Santiago. Wat een luxe dat hij Portugees spreekt. De bedienden aanzien hem als een local, waardoor de service net iets beter wordt.
Plots gaat het allemaal heel snel, de manager van TACV neemt Patrick bij de arm en begint te roepen. "jullie moeten weg, jullie kunnen nu weg als je je haast, er is een vlucht die in 10 minuten vertrekt, neem je bagage!, snel snel!"
In aller haasten nemen we afscheid van onze vrienden, reppen we ons met onze bagage naar de incheckbalie waar een dienstmedewerker ons opwacht en uiteindelijk kunnen we opgelucht maar verward en vermoeid plaats nemen in het vliegtuig richting Tarrafal, richting boot, richting hond, richting thuis.
We hebben het gevoel dat we onze vrienden in Sal in de steek hebben gelaten.
Moe, zo moe....
Klein detail. Dezelfde ferry die we dan toch geen tweede keer namen, zonk 2 dagen later op de oceaan richting het eiland Fogo.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten